E lindur në Shkup si Gonxhe Bojaxhiu, vajza e një tregtari shqiptar, Nënë Tereza u rrit dhe u edukua në shtëpinë e saj në frymë katolike. Në moshën 17 vjeçare ajo largohet nga vendlindja e saj dhe shkon në Irlandë për të hyrë në "Institutin e së Lumes Zojë", që njihej ndryshe me emrin "Motrat e Loretos". Në dhjetor të vitit 1928 udhëton për herë të parë për në Indi dhe vendoset në Kalkutë.
"Është dashuria e ëmbël e Zotit... Ai e don secilin prej nesh, ai i di emrat tanë dhe ai kujdeset për ne më shumë se sa për lulet, livadhet dhe të gjitha bukuritë natyrore." Në maj të viti 1931 Motër Tereza dërgohet në bashkësinë e Loretos, ku jep mësim në shkollën St. Mary për vajza, një shkollë katolike në Kalkutë.
Thirrja e re
Gjatë një rrugëtimi të gjatë me tren në shtator të 1946-ës, nga Kalkuta në Darjeeling, ajo ndjeu frymëzimin e ri, pranoi "thirrjen e Zotit". Misioni i saj ishte t'i ndihmonte më të varfërit e të varfërve dhe t'iu qëndroj atyre pranë. E bindur se në secilin njeri të varfër jeton Jezu Krishti, në vitin 1948 me lejen e Papa Piut të XII-të ajo veshi për herë të parë sarin e bardhë me anët blu dhe la pas shpine kangjellat e kuvendit të Loretos, për të hyrë në botën e të varfërve. Dy vite më vonë, në vitin 1950 Kongregata e re e "Misionareve të Bamirësisë" njihet dhe pranohet edhe nga Vatikani.
Përkushtimi për të varfrit e Kalkutës
Në Kalkutë, motra ende e re Tereza kishte parë tek vdisnin me dhjetëra të varfër. Ajo gjen në trotuar një grua të lënduar, e cila po jepte shpirt, me këmbët e brejtura nga minjtë. Pak më vonë gruaja e lënduar vdes pasi që personeli i një spitali në afërsi refuzon ta mjekojë atë. Nga ky moment Motër Tereza vendos që mos të lërë askënd që të vdesë i vetëm.
Ajo vendos që të themeloj një shtëpi për ata që ndodhen në prag të vdekjes dhe të përkujdeset për ata. Administrata e qytetit në Kalkutë i lejon asaj që të shfyrtëzoj një ndërtesë të boshatisur, e cila ndodhej pranë "Tempullit Kali" në lagjen Kalighat. Kali është perëndesha e vdekjes dhe më e respektuara në Indi. Për të besohet se ka pushtet që të japë dhe të shkatërrojë jetë. Në vitin 1952 këtu fillon punën Shtëpia Pritëse e të sëmurëve të pashërueshëm, Kalighati apo Nirmal Hriday, siç e quante Nëna Terezë. Murgesha, të afërm apo miqë sillnin njerëzit në nevojë aty. Njerëz vullnetarë, murgesha dhe murgjë i lanin dhe ushqenin ata. Që atëherë ditët e fundit të jetës aty i kanë kaluar më shumë se 40 mijë njerëz. "Vdekja është zhvillimi më i lartë i jetës njerëzore. Nëse një njeri vdes në paqe me Zotin atëherë ai ka arritur zhvillimin më të lartë", thoshte Nënë Tereza.
Ndihmat nga perëndimi mbërrijnë
Nga vendet perëndimore shumë shpejt filluan të arrijnë ndihma bujare për punën e saj me njerëzit në nevojë. Megjithatë Nënë Tereza nuk e konsideroi veten asnjëherë si një punëtore sociale. Ajo vepronte vetëm në emër të fesë, veçanërisht në kuptimin e Jezu Krishtit dhe këmbëngulte shpesh se: "Puna nuk është misioni, është lutja."
Pas Kalighatit Nëna Terezë themelon shtëpi të tjera për të ndihmuar njerëzitë e varfër. Në Kalkutë, ku miliona njerëz jetonin në lagjet e varfëra dhe mbi 500 mijë njerëz flinin në rrugë, kjo ndihmë ishte vetëm një pikë uji në det. Megjithatë Nënë Tereza ia kushtoi jetën e saj më të varfërve në mesin e të varfërve dhe ndihmoi njerëz të panumërt. Ajo çmohej shumë në arenën ndërkombëtare dhe në vitin 1979 nderohet me Çmimin Nobel për Paqe.
Kritikat kundër Nënë Terezës
Megjithatë ajo dhe misioni i saj janë kritikuar shpesh. Së pari, për shkak se ajo nuk ishte e përpikët në administrimin e donacioneve. Së dyti, për shkak se ajo takohej me diktatorë si për shembull me haitianin Francois Duvalier. Dhe përfundimisht, për shkak se ajo refuzonte që njerëzve që vuanin t'iu jepte medikamente për zbutjen e dhimbjeve. Shkrimtari amerikan Christopher Hitchins e ka quajtur atë si "Hell's Angel" - "Engjëlli i Ferrit".
Por Nënë Terezës nuk i linin shumë përshtypje mendimet e kritikëve. Feja ishte jeta e saj: "Çdo njeri vuan në këtë botë. Pikërisht kjo vuajtje duhet të shfrytëzohet në shpirtin e drejtë në mënyrë që ajo të kthehet në dashuri për Jezu Krishtin. Para së gjithash sot kur sundon kaq shumë mëkat." Ndërkohë në Kongregatën e saj janë inkuadruar në mbarë botën mbi 4.000 murgesha. Në 130 vende të ndryshme të botës veprojnë rreth 600 shtëpi të "Misionareve të Bamirësisë".
"Është dashuria e ëmbël e Zotit... Ai e don secilin prej nesh, ai i di emrat tanë dhe ai kujdeset për ne më shumë se sa për lulet, livadhet dhe të gjitha bukuritë natyrore." Në maj të viti 1931 Motër Tereza dërgohet në bashkësinë e Loretos, ku jep mësim në shkollën St. Mary për vajza, një shkollë katolike në Kalkutë.
Thirrja e re
Gjatë një rrugëtimi të gjatë me tren në shtator të 1946-ës, nga Kalkuta në Darjeeling, ajo ndjeu frymëzimin e ri, pranoi "thirrjen e Zotit". Misioni i saj ishte t'i ndihmonte më të varfërit e të varfërve dhe t'iu qëndroj atyre pranë. E bindur se në secilin njeri të varfër jeton Jezu Krishti, në vitin 1948 me lejen e Papa Piut të XII-të ajo veshi për herë të parë sarin e bardhë me anët blu dhe la pas shpine kangjellat e kuvendit të Loretos, për të hyrë në botën e të varfërve. Dy vite më vonë, në vitin 1950 Kongregata e re e "Misionareve të Bamirësisë" njihet dhe pranohet edhe nga Vatikani.
Përkushtimi për të varfrit e Kalkutës
Në Kalkutë, motra ende e re Tereza kishte parë tek vdisnin me dhjetëra të varfër. Ajo gjen në trotuar një grua të lënduar, e cila po jepte shpirt, me këmbët e brejtura nga minjtë. Pak më vonë gruaja e lënduar vdes pasi që personeli i një spitali në afërsi refuzon ta mjekojë atë. Nga ky moment Motër Tereza vendos që mos të lërë askënd që të vdesë i vetëm.
Ajo vendos që të themeloj një shtëpi për ata që ndodhen në prag të vdekjes dhe të përkujdeset për ata. Administrata e qytetit në Kalkutë i lejon asaj që të shfyrtëzoj një ndërtesë të boshatisur, e cila ndodhej pranë "Tempullit Kali" në lagjen Kalighat. Kali është perëndesha e vdekjes dhe më e respektuara në Indi. Për të besohet se ka pushtet që të japë dhe të shkatërrojë jetë. Në vitin 1952 këtu fillon punën Shtëpia Pritëse e të sëmurëve të pashërueshëm, Kalighati apo Nirmal Hriday, siç e quante Nëna Terezë. Murgesha, të afërm apo miqë sillnin njerëzit në nevojë aty. Njerëz vullnetarë, murgesha dhe murgjë i lanin dhe ushqenin ata. Që atëherë ditët e fundit të jetës aty i kanë kaluar më shumë se 40 mijë njerëz. "Vdekja është zhvillimi më i lartë i jetës njerëzore. Nëse një njeri vdes në paqe me Zotin atëherë ai ka arritur zhvillimin më të lartë", thoshte Nënë Tereza.
Ndihmat nga perëndimi mbërrijnë
Nga vendet perëndimore shumë shpejt filluan të arrijnë ndihma bujare për punën e saj me njerëzit në nevojë. Megjithatë Nënë Tereza nuk e konsideroi veten asnjëherë si një punëtore sociale. Ajo vepronte vetëm në emër të fesë, veçanërisht në kuptimin e Jezu Krishtit dhe këmbëngulte shpesh se: "Puna nuk është misioni, është lutja."
Pas Kalighatit Nëna Terezë themelon shtëpi të tjera për të ndihmuar njerëzitë e varfër. Në Kalkutë, ku miliona njerëz jetonin në lagjet e varfëra dhe mbi 500 mijë njerëz flinin në rrugë, kjo ndihmë ishte vetëm një pikë uji në det. Megjithatë Nënë Tereza ia kushtoi jetën e saj më të varfërve në mesin e të varfërve dhe ndihmoi njerëz të panumërt. Ajo çmohej shumë në arenën ndërkombëtare dhe në vitin 1979 nderohet me Çmimin Nobel për Paqe.
Kritikat kundër Nënë Terezës
Megjithatë ajo dhe misioni i saj janë kritikuar shpesh. Së pari, për shkak se ajo nuk ishte e përpikët në administrimin e donacioneve. Së dyti, për shkak se ajo takohej me diktatorë si për shembull me haitianin Francois Duvalier. Dhe përfundimisht, për shkak se ajo refuzonte që njerëzve që vuanin t'iu jepte medikamente për zbutjen e dhimbjeve. Shkrimtari amerikan Christopher Hitchins e ka quajtur atë si "Hell's Angel" - "Engjëlli i Ferrit".
Por Nënë Terezës nuk i linin shumë përshtypje mendimet e kritikëve. Feja ishte jeta e saj: "Çdo njeri vuan në këtë botë. Pikërisht kjo vuajtje duhet të shfrytëzohet në shpirtin e drejtë në mënyrë që ajo të kthehet në dashuri për Jezu Krishtin. Para së gjithash sot kur sundon kaq shumë mëkat." Ndërkohë në Kongregatën e saj janë inkuadruar në mbarë botën mbi 4.000 murgesha. Në 130 vende të ndryshme të botës veprojnë rreth 600 shtëpi të "Misionareve të Bamirësisë".
