Studimet e fundit amerikane tregojnë për rolin gjithmonë e më të madh të mashkullit në familje
Në prag të festës së babait, në versionin amerikan (rreth 70 milionë meshkuj në SHBA do ta festojnë) “Wall Street Journal” ka dedikuar një artikull të mbushur me shumë shembuj që të bëjnë të ndihesh mirë, pasi tregojnë për rolin gjithmonë e më të madh të mashkullit në familje. Aty tregohet për kapacitetet e tyre edhe për të qetësuar kapriçiot e tmerrshme, për të mjekuar plagët e vogla të vogëlushëve, për t’i mbështetur përballë lojërave stresuese, si për shembull “puzzle”, madje në çdo lloj situate mund t’ia dalin mbanë. Sipas studimeve të bëra, baballarët amerikanë që punojnë, kalojnë rreth gjashtë orë në ditë me fëmijët e tyre në 48 për qind të rasteve, ndërsa vetëm 31 për qind e nënave e bëjnë këtë. Pastaj në shumë vende të Europës, në një ditë të zakonshme të javës, nënat e një fëmije të vetëm kalojnë me të 5 orë e 6 minuta, kundrejt 1 orë e 29 minuta që babai shpenzon me ta.
“Baballarët tashmë nuk janë më spektatorë, por protagonistë në jetën e përditshme të fëmijëve. I shohim të shoqërojnë fëmijët, që nga vizitat e para, t’i ndërrojnë e të kujdesen për të vegjlit njësoj si nënat. Baballarët e sotëm kanë hequr dorë nga distanca emotive dhe gjejnë mundësi për t’i kushtuar fëmijëve sa më shumë kohë që të munden. Ata bëjnë sot, pa asnjë sforcim, të gjitha kujdesjet për fëmijët, ato që më parë i bënin nënat”, thonë specialistët. Po lind pyetja se cilët janë më të zotët, ku shpërthen një kapriçio, përpara së cilës shumë prindër i kap paniku?
Gjysma e nënave (ashtu si e baballarëve) e konsideron një prej sfidave kryesore. Por ndërsa baballarët përpiqen t’i heqin mendjen të vegjëlve me të tjera gjëra, shpesh nënat mundohen t’i bëjnë të vegjlit t’i arsyetojnë, duke ia bërë më të vështirë heqjen dorë nga dëshira. “Nëse është e vërtetë që baballarët janë bërë prindër të mirë, të paktën në disa aspekte të caktuara të jetës së fëmijës, na vjen të pyesim se përse nuk e kanë bërë më parë. Por edhe tani, nuk është vonë. Sigurisht që është gjë e mirë që janë kaluar barrierat që dikur ndanin baballarët perëndimorë nga fëmijët”, tregojnë psikologët. Baballarët e rinj kanë mësuar të marrin në telefon pediatrin dhe të organizojnë festa ditëlindjeje.
Madje, shpesh i sheh në hyrje të kopshteve apo çerdheve. “Edhe pse zakonisht me disa minuta vonesë në krahasim me nënat”. Madje, përfshihen aq shumë sa përjetojnë dhe kujdesen sa nënat për gjithçka që ka lidhje me fëmijët e tyre. Për më tepër, kur ndahen, kërkojnë ndarjen në dy pjesë të përgjegjësive për të vegjlit. Në fund, baballarët e sotëm kanë zbuluar se kanë përpara një sfidë pasionante: “Atësia është një burim gëzimi i pashtershëm, ndaj burrave u duhet vetëm pak kurajë për t’ia dalë mbanë”.
Dikur qëndronin larg dhe konsideroheshim të kotë, të paktën për pjesën më të madhe të muajve të parë të jetës së një fëmije. Tashmë burrat janë kthyer në protagonistë të vërtetë të jetës familjare. Me pak fjalë, mund të flasim për meshkuj mutantë. Brenda dy gjeneratash meshkujve u është dashur të ndryshojnë tërësisht rolin e tyre. Tanimë atyre u duhet të marrin pjesë në kurset e paralindjes, të mësojnë të ndryshojnë panolinat apo të përgatisin qumështin dhe biberonin. “Më të zotë e më të përfshirë, por përjetësisht të frikësuar përballë idesë se do të bëhen prindër”, tregon Pierre Antilogus, që bashkë me Jean Luis Festjens, sapo ka publikuar edicionin e ri të “Guida për baballarët e rinj”, një bestseller që 20 vjet më parë kishte shitur 1 milion kopje vetëm në Francë e që është përkthyer në 19 vende. Në atë kohë, baballarët ishin ende të prekur nga frika se të qenit prindër nuk është e lehtë.
Shumë prej tyre mendonin se nuk do t’ia dilnin kurrë mbanë të vinin në gjumë një bebe të porsalindur që qante pa pushim, pikërisht ashtu siç tregonte filmi francez “Tre burra dhe një bebe”. “E shkruam manualin tonë të parë për t’i dhënë një vizion ndryshe atësisë; më human dhe me plot të papritura, ashtu si vetë jeta reale”, thotë Antilogus.
Në prag të festës së babait, në versionin amerikan (rreth 70 milionë meshkuj në SHBA do ta festojnë) “Wall Street Journal” ka dedikuar një artikull të mbushur me shumë shembuj që të bëjnë të ndihesh mirë, pasi tregojnë për rolin gjithmonë e më të madh të mashkullit në familje. Aty tregohet për kapacitetet e tyre edhe për të qetësuar kapriçiot e tmerrshme, për të mjekuar plagët e vogla të vogëlushëve, për t’i mbështetur përballë lojërave stresuese, si për shembull “puzzle”, madje në çdo lloj situate mund t’ia dalin mbanë. Sipas studimeve të bëra, baballarët amerikanë që punojnë, kalojnë rreth gjashtë orë në ditë me fëmijët e tyre në 48 për qind të rasteve, ndërsa vetëm 31 për qind e nënave e bëjnë këtë. Pastaj në shumë vende të Europës, në një ditë të zakonshme të javës, nënat e një fëmije të vetëm kalojnë me të 5 orë e 6 minuta, kundrejt 1 orë e 29 minuta që babai shpenzon me ta.
“Baballarët tashmë nuk janë më spektatorë, por protagonistë në jetën e përditshme të fëmijëve. I shohim të shoqërojnë fëmijët, që nga vizitat e para, t’i ndërrojnë e të kujdesen për të vegjlit njësoj si nënat. Baballarët e sotëm kanë hequr dorë nga distanca emotive dhe gjejnë mundësi për t’i kushtuar fëmijëve sa më shumë kohë që të munden. Ata bëjnë sot, pa asnjë sforcim, të gjitha kujdesjet për fëmijët, ato që më parë i bënin nënat”, thonë specialistët. Po lind pyetja se cilët janë më të zotët, ku shpërthen një kapriçio, përpara së cilës shumë prindër i kap paniku?
Gjysma e nënave (ashtu si e baballarëve) e konsideron një prej sfidave kryesore. Por ndërsa baballarët përpiqen t’i heqin mendjen të vegjëlve me të tjera gjëra, shpesh nënat mundohen t’i bëjnë të vegjlit t’i arsyetojnë, duke ia bërë më të vështirë heqjen dorë nga dëshira. “Nëse është e vërtetë që baballarët janë bërë prindër të mirë, të paktën në disa aspekte të caktuara të jetës së fëmijës, na vjen të pyesim se përse nuk e kanë bërë më parë. Por edhe tani, nuk është vonë. Sigurisht që është gjë e mirë që janë kaluar barrierat që dikur ndanin baballarët perëndimorë nga fëmijët”, tregojnë psikologët. Baballarët e rinj kanë mësuar të marrin në telefon pediatrin dhe të organizojnë festa ditëlindjeje.
Madje, shpesh i sheh në hyrje të kopshteve apo çerdheve. “Edhe pse zakonisht me disa minuta vonesë në krahasim me nënat”. Madje, përfshihen aq shumë sa përjetojnë dhe kujdesen sa nënat për gjithçka që ka lidhje me fëmijët e tyre. Për më tepër, kur ndahen, kërkojnë ndarjen në dy pjesë të përgjegjësive për të vegjlit. Në fund, baballarët e sotëm kanë zbuluar se kanë përpara një sfidë pasionante: “Atësia është një burim gëzimi i pashtershëm, ndaj burrave u duhet vetëm pak kurajë për t’ia dalë mbanë”.
Dikur qëndronin larg dhe konsideroheshim të kotë, të paktën për pjesën më të madhe të muajve të parë të jetës së një fëmije. Tashmë burrat janë kthyer në protagonistë të vërtetë të jetës familjare. Me pak fjalë, mund të flasim për meshkuj mutantë. Brenda dy gjeneratash meshkujve u është dashur të ndryshojnë tërësisht rolin e tyre. Tanimë atyre u duhet të marrin pjesë në kurset e paralindjes, të mësojnë të ndryshojnë panolinat apo të përgatisin qumështin dhe biberonin. “Më të zotë e më të përfshirë, por përjetësisht të frikësuar përballë idesë se do të bëhen prindër”, tregon Pierre Antilogus, që bashkë me Jean Luis Festjens, sapo ka publikuar edicionin e ri të “Guida për baballarët e rinj”, një bestseller që 20 vjet më parë kishte shitur 1 milion kopje vetëm në Francë e që është përkthyer në 19 vende. Në atë kohë, baballarët ishin ende të prekur nga frika se të qenit prindër nuk është e lehtë.
Shumë prej tyre mendonin se nuk do t’ia dilnin kurrë mbanë të vinin në gjumë një bebe të porsalindur që qante pa pushim, pikërisht ashtu siç tregonte filmi francez “Tre burra dhe një bebe”. “E shkruam manualin tonë të parë për t’i dhënë një vizion ndryshe atësisë; më human dhe me plot të papritura, ashtu si vetë jeta reale”, thotë Antilogus.
