Faleminderit. Faleminderit. Faleminderit shumë. Sonte, më shumë se 200 vite pasi një ish-koloni fitoi të drejtën të përcaktonte fatin e vet për të përsosur bashkimin tonë, ajo po ecën përpara. Po ecën përpara prej jush. Po përparon sepse ju riafirmuat shpirtin që fiton mbi luftën dhe depresionin. Shpirtin që ka dhënë zemër për të dalë nga thellësitë e dëshpërimit në lartësitë e shpresës. Besimin se ndërkohë që secili prej nesh ndjek ëndrrën e vet amerikane, ne jemi një familje amerikane dhe do të kemi ngritjet dhe uljet tona si një komb dhe si një popull i vetëm.
Sonte në këto zgjedhje, ju populli amerikan na kujtuat se megjithëse rruga jonë ka qenë e vështirë, udhëtimi ynë ka qenë i gjatë, ne jemi ngritur, ne kemi luftuar për t’u rikthyer dhe në zemrat tona e dimë se për Shtetet e Bashkuara të Amerikës më e mira nuk ka ndodhur ende. Dua të falënderoj të gjithë amerikanët që morën pjesë në këto zgjedhje. Ata që votuan për herë të parë apo ata të cilëve iu desh të prisnin në radhë për një kohë të gjatë; meqë ra fjala, duhet ta rregullojmë këtë gjë. Ata që janë endur rrugëve për një punë apo ata që u janë përgjigjur telefonatave. Ata që mbanin stemën Obama apo ata që mbanin stemën Romney: zëri juaj u dëgjua dhe ju sollët një ndryshim.
Sapo fola me guvernatorin Romni (Romney) dhe e urova si atë edhe anëtarin e kongresit Rajan (Ryan) për fushatën në të cilën luftuan fuqishëm. Mund të kemi bërë luftë të ashpër, por kjo për shkak se e duam vendin tonë dhe na intereson aq shumë e ardhmja e tij. Që nga Xhorxhi (George) dhe Linora (Lenore), deri te djali i tyre Mit (Mitt) – familja Romni ka zgjedhur t’i shërbejë Amerikës përmes punës së tyre në administratën publike dhe këtë trashëgimi e nderojmë dhe përgëzojmë sonte.
Në javët që vijnë, pres me padurim gjithashtu të ulem me guvernatorin Romni për të parë se ku mund të punojmë bashkë për ta çuar këtë vend përpara. Dua të falënderoj mikun dhe partnerin tim të katër viteve të fundit, “luftëtarin e gëzuar” të Amerikës zëvendëspresidentin më të mirë që do të donim, Xho Baidenin (Joe Biden).
Dhe nuk do të isha burri që jam sot pa gruan që pranoi të martohej me mua 20 vite më parë; më lejoni ta them këtë publikisht: Mishel nuk të kam dashur kurrë më shumë se sot. Nuk kam qenë kurrë më krenar se sa të shoh Amerikën gjithashtu të bjerë në dashuri me ty si gruaja e parë e vendit tonë. Sasha dhe Malia, përpara syve tanë po rriteni e po bëheni vajza të zgjuara e të bukura, po ashtu si mamaja juaj. Dhe jam kaq shumë krenar për ju; por do ju thosha tani për tani një qen ndoshta mjafton.
Për skuadrën më të mirë të fushatës dhe vullnetarët më të mirë në historinë e politikës, më të mirët, më të mirët e të gjitha kohëve. Disa prej jush ishit të rinj këtë herë dhe disa prej jush kanë qenë me mua që në fillim, por të gjithë jeni pjesë e familjes, pavarësisht se çfarë bëni e ku do të shkoni tani, do të mbani me vete kujtimin e historisë që bëmë së bashku dhe do të keni vlerësimin e përjetshëm të një presidenti mirënjohës. Faleminderit që keni besuar gjatë gjithë kohës, përmes çdo kodre, përmes çdo lugine, më keni ngritur gjatë gjithë rrugës dhe gjithmonë do t’ju jem mirënjohës për gjithçka keni bërë dhe për gjithë punën marramendëse që keni bërë. E di që fushatat zgjedhore mund të duken ndonjëherë të vogla, edhe të kota ndoshta, e kjo i ushqen mirë cinikët që na thonë se politika nuk është asgjë më shumë se sa konkurrencë egosh, apo fusha e interesave të veçanta. Por, nëse ju jepet mundësia të flisni me njerëzit që erdhën në tubimet tona dhe u ngjeshën në turmë përgjatë litarit rrethues të palestrës së ndonjë shkolle të mesme, apo të shikoni njerëz që punojnë deri vonë në një zyrë fushate në konte të vogla larg shtëpisë së tyre, do të zbuloni diçka tjetër.
Do të dëgjoni vendosmërinë në zërin e një organizatori të ri në terren, i cili po punon shumë për të mbaruar universitetin e dëshiron të sigurohet se çdo fëmijë do ta ketë këtë mundësi. Do të dëgjoni krenarinë në zërin e një vullnetareje, e cili shkon derë më derë sepse vëllain e saj e hoqën nga puna kur fabrika e makinave në zonën e saj shtoi një turn tjetër. Do të dëgjoni patriotizmin e thellë në zërin e bashkëshortes së një ushtaraku, e cila po punon me telefonatat deri natën vonë për të siguruar se cilitdo që lufton për këtë vend nuk do t’i duhet të luftojë më për të gjetur një punë apo një çati për të futur kokën kur të kthehet në atdhe.
Kjo është arsyeja përse e bëjmë këtë, kështu mund të jetë politika, prandaj kanë rëndësi zgjedhjet. Nuk është gjë e vogël, është e madhe, është e rëndësishme. Demokracia në një komb prej 300 milionë njerëzish mund të jetë e zhurmshme dhe e rrëmujshme dhe e ndërlikuar. Ne kemi mendimet tona, secili prej nesh ka besime thellë brenda vetes dhe kur kalojmë kohë të vështira, kur ndërmarrin vendime të mëdha si një vend i vetëm, domosdoshmërish që kjo nxit pasion, nxit e shkakton debat. Kjo gjë nuk do të ndryshojë pas natës së sotme, e nuk duhet të ndryshojë. Këto debate që bëjmë janë shenjë e lirisë sonë dhe nuk mund ta harrojmë kurrë se ndërsa flasim, njerëzit në vende të largëta po rrezikojnë jetët e tyre pikërisht tani për të pasur një mundësi debatimi për çështjet e rëndësishme, një mundësi të hedhin votën e tyre ashtu siç bëmë ne sot.
Por, pavarësisht gjithë ndryshimeve mes nesh, shumica jonë ka shpresa të përbashkëta për të ardhmen e Amerikës, ne duam që fëmijët tanë të rriten në një vend ku mund të pranohen në shkollat më të mira dhe të mësohen nga mësuesit më të mirë. Për një vend, i cili jeton me meritën e trashëgimisë së tij si udhëheqës global në teknologji dhe zbulim dhe risi. Me të gjitha punët e reja dhe bizneset që pasojnë.
Duam që fëmijët tanë të jetojnë në një Amerikë jo të zhytur në borxhe, e cila nuk dobësohet nga pabarazia. Që nuk dobësohet nga fuqia shkatërruese e një planeti në ngrohje. Ne duam të lëmë pas një vend të sigurt, të respektuar, të çmuar në gjithë botën. Një komb që mbrohet nga ushtria më e fortë në tokë dhe nga trupat më të mira që ka njohur ndonjëherë bota. Por gjithashtu edhe një vend që kapërcen me besim këtë kohë lufte, e i cili do të formojë një paqe të ngritur mbi lirinë dhe dinjitetin e cilësdo qenieje njerëzore. Ne kemi besim për një Amerikë bujare. Një Amerikë tolerante, të hapur për ëndrrat e vajzës së një emigranti e cila studion në shkollat tona dhe betohet përpara flamurit tonë. Për të riun nga pjesa jugore e Çikagos, i cili shikon jetë përtej qoshes së rrugës. Për fëmijën e punonjësit të mobilieve në Karolinën e Veriut, i cili dëshiron të bëhet doktor apo shkencëtar, dhe inxhinier apo sipërmarrës, diplomat apo edhe president. Kjo është e ardhmja për të cilën shpresojmë, vizioni i përbashkët që kemi. Pikërisht atje duhet të shkojmë. Përpara. Pikërisht atje duhet të shkojmë.
Por edhe do të kemi mosmarrëveshje, ndonjëherë të ashpra, për mënyrën se si mund t’i arrijmë këto – siç ka ndodhur për më shumë se dy shekuj, përparimi do të vijë edhe me hope, nuk është gjithmonë vijë e drejtë, rruga nuk është gjithmonë e lëmuar. Por në vetvete pranimi se kemi shpresa dhe ëndrra të përbashkëta nuk do të mbyllë gjithë të vendnumërotë, nuk do të zgjidhë të gjitha problemet tona ose të zëvendësojë gjithë punën e lodhshme për të arritur në pajtim apo për të bërë gjithë kompromiset e vështira me qëllim për ta çuar vendin përpara. Megjithatë, kjo lidhje e përbashkët është pika ku duhet t’ia nisim. Ekonomia jonë po rimëkëmbet. Po përfundon një dhjetëvjeçar lufte. Fushata e gjatë tani përfundoi. Dhe pavarësisht nëse e fitova votën tuaj apo jo, ju kam dëgjuar, kam mësuar prej jush dhe ju më keni bërë president më të mirë; me historitë dhe përpjekjet tuaja kthehem në Shtëpinë e Bardhë më i vendosur dhe më i frymëzuar për punën që na pret për të ardhmen përpara nesh.
Sonte ju votuat për veprim, jo për politikë si zakonisht. Na zgjodhët që të përqendrohemi në punët tuaja, jo tonat. Dhe në javët dhe muajt e ardhshëm pres me padurim të takohem dhe punoj me drejtuesit e të dyja partive për t’u përballur me sfidat që mund t’i zgjidhim vetëm bashkë; të ulim deficitin, të reformojmë kodin tonë të taksave, të rregullojmë sistemin e emigracionit, të çlirojmë veten nga nafta e huaj. Kemi akoma më shumë punë për të bërë!
Por kjo nuk do të thotë se ju e mbaruat punën tuaj. Roli i qytetarit në demokracinë tonë nuk mbaron me votën tuaj. Amerika nuk ka pasur kurrë të bëjë me çështjen se çfarë mund të bëhet për ne, por me atë se ç’mund të bëhet nga ne, puna e vështirë, shkurajuese, por e domosdoshme e vetëqeverisjes. Ky është parimi mbi të cilin u themeluam. Ky vend ka më shumë pasuri se çdo komb, por nuk na bën kjo të pasur. Kemi ushtrinë më të fuqishme në histori, por nuk na bën kjo të fortë. Universiteti ynë, kultura jonë, janë zilia e botës, por pikërisht kjo bën që bota të vijë në brigjet tona. Ajo që e bën të veçantë Amerikën janë lidhjet që mbajnë të bashkuar vendin më të shumëllojshëm në botë, besimi se ndajmë një fat, se ky vend funksionon vetëm kur presim të kemi detyrime ndaj njëri-tjetrit dhe ndaj brezave të ardhshëm, në mënyrë që liria për të cilën kanë luftuar dhe dhënë jetën kaq shumë amerikanë të shoqërohet me përgjegjësi ashtu si edhe me të drejta dhe mes tyre janë dashuria dhe bamirësia, detyra dhe patriotizmi. Kjo e bën Amerikën të mrekullueshme. Jam plot shpresë sonte, sepse kam parë të funksionojë shpirti në Amerikë. E kam parë në biznesin familjar pronarët e të cilit janë gati të heqin rrogën e tyre përpara se të shkurtojnë nga puna fqinjët e tyre, dhe te punëtorët që janë gati të shkurtojnë orët e tyre më mirë se sa të shikojnë kolegun të humbasë punën. E kam parë tek ushtarët që regjistrohen përsëri në shërbim pasi kanë humbur një gjymtyrë dhe te marinsat (SEALS) që mësynin shkallëve në errësirë dhe rrezik sepse e dinin që kishin një shok pas tyre, i cili u ruante shpinën.
E kam parë në brigjet e Nju Xhersit dhe Nju Jorkut, ku drejtuesit e të gjitha partive dhe niveleve të qeverisjes i kanë lënë mënjanë ndryshimet mes tyre për të ndihmuar komunitetin të marrë veten nga shkatërrimi i një stuhie të tmerrshme. E pashë edhe atë ditë në Mentor të Ohaios, ku një baba tregoi historinë e vajzës së tij 8-vjeçare, beteja e gjatë e së cilës me leuceminë thuajse u kushtoi familjes së tyre gjithçka kishin po të mos kishte ndodhur miratimi i reformës së sigurimeve shëndetësore pak muaj përpara se kompania e sigurimeve të ndalonte mbulimin financiar të mjekimit të saj. Pata mundësinë jo vetëm të flisja me të atin e saj, por edhe të takoja vajzën e tij të mrekullueshme. Dhe kur ai foli me turmën, të dëgjoje historinë e atij babai, të gjithë prindërit në dhomë u përlotën, sepse e dinim që ajo vajzë e vogël mund të kishte qenë vajza e gjithsecilit prej nesh.
Dhe e di se çdo amerikan dëshiron të ketë të ardhme po aq të ndritshme. Këta jemi ne. Ky është vendi të cilin jam krenar ta udhëheq si Presidenti juaj. Dhe sonte, pavarësisht gjithë vështirësive që kemi kaluar, pavarësisht shkurajimeve të Uashingtonit, nuk kam qenë kurrë më shumë i mbushur me shpresë për të ardhmen tonë. Nuk kam qenë kurrë me më shumë shpresë për Amerikën tonë. Dhe ju kërkoj ta mbani atë shpresë. Nuk po flas për optimizëm të verbër, për atë lloj shprese e cila shpërfill pafundësinë e punëve që na presin apo pengesat përgjatë rrugës. Nuk po flas për idealizmin e dëshiruar që na lejon vetëm të ulemi në anë apo t’i bëjmë bisht luftës. Gjithmonë kam besuar se shpresa është ajo gjëja kokëfortë brenda nesh që këmbëngul, me gjithë provat e shumta për të kundërtën, se diçka më e mirë na pret për sa kohë kemi kurajën ta kërkojmë, të punojmë për të, të luftojmë për të. Amerikë, besoj se mund të arrijmë më shumë mbi përparimin që kemi bërë dhe të luftojmë për vende të reja pune dhe mundësi të reja dhe siguri të re për klasën e mesme. Besoj se mund ta mbajmë premtimin e themelimit tonë, idenë se nëse je gati të punosh fort, nuk ka rëndësi se kush je apo nga vjen apo ç’pamje ke apo çfarë dëshiron. Nuk ka rëndësi nëse je amerikan i zi apo i bardhë, amerikano-hispanik apo aziatik apo vendas, i ri apo i moshuar, i pasur apo i varfër, i aftë apo me paaftësi fizike, homoseksual apo heteroseksual.
Mund t’ia dalësh këtu në Amerikë nëse je i gatshëm ta provosh. Besoj se mund ta kapim së bashku këtë të ardhme, sepse nuk jemi aq të përçarë sa na tregon politika. Nuk jemi aq cinikë sa na konsiderojnë. Arrijmë përtej shumës së ambicieve tona të marra së bashku dhe mbetemi diçka më shumë se sa një koleksion shtetesh të kuq e shtetesh blu, jemi dhe do të jemi përherë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe së bashku me ndihmën tuaj dhe hirin e Perëndisë do të vazhdojmë të udhëtojmë përpara dhe t’i kujtojmë botës se ç’do të thotë të jetosh në vendin më të mrekullueshëm mbi tokë. Faleminderit Amerikë. Zoti na bekoftë. Zoti i bekoftë këto Shtete të Bashkuara.
Sonte në këto zgjedhje, ju populli amerikan na kujtuat se megjithëse rruga jonë ka qenë e vështirë, udhëtimi ynë ka qenë i gjatë, ne jemi ngritur, ne kemi luftuar për t’u rikthyer dhe në zemrat tona e dimë se për Shtetet e Bashkuara të Amerikës më e mira nuk ka ndodhur ende. Dua të falënderoj të gjithë amerikanët që morën pjesë në këto zgjedhje. Ata që votuan për herë të parë apo ata të cilëve iu desh të prisnin në radhë për një kohë të gjatë; meqë ra fjala, duhet ta rregullojmë këtë gjë. Ata që janë endur rrugëve për një punë apo ata që u janë përgjigjur telefonatave. Ata që mbanin stemën Obama apo ata që mbanin stemën Romney: zëri juaj u dëgjua dhe ju sollët një ndryshim.
Sapo fola me guvernatorin Romni (Romney) dhe e urova si atë edhe anëtarin e kongresit Rajan (Ryan) për fushatën në të cilën luftuan fuqishëm. Mund të kemi bërë luftë të ashpër, por kjo për shkak se e duam vendin tonë dhe na intereson aq shumë e ardhmja e tij. Që nga Xhorxhi (George) dhe Linora (Lenore), deri te djali i tyre Mit (Mitt) – familja Romni ka zgjedhur t’i shërbejë Amerikës përmes punës së tyre në administratën publike dhe këtë trashëgimi e nderojmë dhe përgëzojmë sonte.
Në javët që vijnë, pres me padurim gjithashtu të ulem me guvernatorin Romni për të parë se ku mund të punojmë bashkë për ta çuar këtë vend përpara. Dua të falënderoj mikun dhe partnerin tim të katër viteve të fundit, “luftëtarin e gëzuar” të Amerikës zëvendëspresidentin më të mirë që do të donim, Xho Baidenin (Joe Biden).
Dhe nuk do të isha burri që jam sot pa gruan që pranoi të martohej me mua 20 vite më parë; më lejoni ta them këtë publikisht: Mishel nuk të kam dashur kurrë më shumë se sot. Nuk kam qenë kurrë më krenar se sa të shoh Amerikën gjithashtu të bjerë në dashuri me ty si gruaja e parë e vendit tonë. Sasha dhe Malia, përpara syve tanë po rriteni e po bëheni vajza të zgjuara e të bukura, po ashtu si mamaja juaj. Dhe jam kaq shumë krenar për ju; por do ju thosha tani për tani një qen ndoshta mjafton.
Për skuadrën më të mirë të fushatës dhe vullnetarët më të mirë në historinë e politikës, më të mirët, më të mirët e të gjitha kohëve. Disa prej jush ishit të rinj këtë herë dhe disa prej jush kanë qenë me mua që në fillim, por të gjithë jeni pjesë e familjes, pavarësisht se çfarë bëni e ku do të shkoni tani, do të mbani me vete kujtimin e historisë që bëmë së bashku dhe do të keni vlerësimin e përjetshëm të një presidenti mirënjohës. Faleminderit që keni besuar gjatë gjithë kohës, përmes çdo kodre, përmes çdo lugine, më keni ngritur gjatë gjithë rrugës dhe gjithmonë do t’ju jem mirënjohës për gjithçka keni bërë dhe për gjithë punën marramendëse që keni bërë. E di që fushatat zgjedhore mund të duken ndonjëherë të vogla, edhe të kota ndoshta, e kjo i ushqen mirë cinikët që na thonë se politika nuk është asgjë më shumë se sa konkurrencë egosh, apo fusha e interesave të veçanta. Por, nëse ju jepet mundësia të flisni me njerëzit që erdhën në tubimet tona dhe u ngjeshën në turmë përgjatë litarit rrethues të palestrës së ndonjë shkolle të mesme, apo të shikoni njerëz që punojnë deri vonë në një zyrë fushate në konte të vogla larg shtëpisë së tyre, do të zbuloni diçka tjetër.
Do të dëgjoni vendosmërinë në zërin e një organizatori të ri në terren, i cili po punon shumë për të mbaruar universitetin e dëshiron të sigurohet se çdo fëmijë do ta ketë këtë mundësi. Do të dëgjoni krenarinë në zërin e një vullnetareje, e cili shkon derë më derë sepse vëllain e saj e hoqën nga puna kur fabrika e makinave në zonën e saj shtoi një turn tjetër. Do të dëgjoni patriotizmin e thellë në zërin e bashkëshortes së një ushtaraku, e cila po punon me telefonatat deri natën vonë për të siguruar se cilitdo që lufton për këtë vend nuk do t’i duhet të luftojë më për të gjetur një punë apo një çati për të futur kokën kur të kthehet në atdhe.
Kjo është arsyeja përse e bëjmë këtë, kështu mund të jetë politika, prandaj kanë rëndësi zgjedhjet. Nuk është gjë e vogël, është e madhe, është e rëndësishme. Demokracia në një komb prej 300 milionë njerëzish mund të jetë e zhurmshme dhe e rrëmujshme dhe e ndërlikuar. Ne kemi mendimet tona, secili prej nesh ka besime thellë brenda vetes dhe kur kalojmë kohë të vështira, kur ndërmarrin vendime të mëdha si një vend i vetëm, domosdoshmërish që kjo nxit pasion, nxit e shkakton debat. Kjo gjë nuk do të ndryshojë pas natës së sotme, e nuk duhet të ndryshojë. Këto debate që bëjmë janë shenjë e lirisë sonë dhe nuk mund ta harrojmë kurrë se ndërsa flasim, njerëzit në vende të largëta po rrezikojnë jetët e tyre pikërisht tani për të pasur një mundësi debatimi për çështjet e rëndësishme, një mundësi të hedhin votën e tyre ashtu siç bëmë ne sot.
Por, pavarësisht gjithë ndryshimeve mes nesh, shumica jonë ka shpresa të përbashkëta për të ardhmen e Amerikës, ne duam që fëmijët tanë të rriten në një vend ku mund të pranohen në shkollat më të mira dhe të mësohen nga mësuesit më të mirë. Për një vend, i cili jeton me meritën e trashëgimisë së tij si udhëheqës global në teknologji dhe zbulim dhe risi. Me të gjitha punët e reja dhe bizneset që pasojnë.
Duam që fëmijët tanë të jetojnë në një Amerikë jo të zhytur në borxhe, e cila nuk dobësohet nga pabarazia. Që nuk dobësohet nga fuqia shkatërruese e një planeti në ngrohje. Ne duam të lëmë pas një vend të sigurt, të respektuar, të çmuar në gjithë botën. Një komb që mbrohet nga ushtria më e fortë në tokë dhe nga trupat më të mira që ka njohur ndonjëherë bota. Por gjithashtu edhe një vend që kapërcen me besim këtë kohë lufte, e i cili do të formojë një paqe të ngritur mbi lirinë dhe dinjitetin e cilësdo qenieje njerëzore. Ne kemi besim për një Amerikë bujare. Një Amerikë tolerante, të hapur për ëndrrat e vajzës së një emigranti e cila studion në shkollat tona dhe betohet përpara flamurit tonë. Për të riun nga pjesa jugore e Çikagos, i cili shikon jetë përtej qoshes së rrugës. Për fëmijën e punonjësit të mobilieve në Karolinën e Veriut, i cili dëshiron të bëhet doktor apo shkencëtar, dhe inxhinier apo sipërmarrës, diplomat apo edhe president. Kjo është e ardhmja për të cilën shpresojmë, vizioni i përbashkët që kemi. Pikërisht atje duhet të shkojmë. Përpara. Pikërisht atje duhet të shkojmë.
Por edhe do të kemi mosmarrëveshje, ndonjëherë të ashpra, për mënyrën se si mund t’i arrijmë këto – siç ka ndodhur për më shumë se dy shekuj, përparimi do të vijë edhe me hope, nuk është gjithmonë vijë e drejtë, rruga nuk është gjithmonë e lëmuar. Por në vetvete pranimi se kemi shpresa dhe ëndrra të përbashkëta nuk do të mbyllë gjithë të vendnumërotë, nuk do të zgjidhë të gjitha problemet tona ose të zëvendësojë gjithë punën e lodhshme për të arritur në pajtim apo për të bërë gjithë kompromiset e vështira me qëllim për ta çuar vendin përpara. Megjithatë, kjo lidhje e përbashkët është pika ku duhet t’ia nisim. Ekonomia jonë po rimëkëmbet. Po përfundon një dhjetëvjeçar lufte. Fushata e gjatë tani përfundoi. Dhe pavarësisht nëse e fitova votën tuaj apo jo, ju kam dëgjuar, kam mësuar prej jush dhe ju më keni bërë president më të mirë; me historitë dhe përpjekjet tuaja kthehem në Shtëpinë e Bardhë më i vendosur dhe më i frymëzuar për punën që na pret për të ardhmen përpara nesh.
Sonte ju votuat për veprim, jo për politikë si zakonisht. Na zgjodhët që të përqendrohemi në punët tuaja, jo tonat. Dhe në javët dhe muajt e ardhshëm pres me padurim të takohem dhe punoj me drejtuesit e të dyja partive për t’u përballur me sfidat që mund t’i zgjidhim vetëm bashkë; të ulim deficitin, të reformojmë kodin tonë të taksave, të rregullojmë sistemin e emigracionit, të çlirojmë veten nga nafta e huaj. Kemi akoma më shumë punë për të bërë!
Por kjo nuk do të thotë se ju e mbaruat punën tuaj. Roli i qytetarit në demokracinë tonë nuk mbaron me votën tuaj. Amerika nuk ka pasur kurrë të bëjë me çështjen se çfarë mund të bëhet për ne, por me atë se ç’mund të bëhet nga ne, puna e vështirë, shkurajuese, por e domosdoshme e vetëqeverisjes. Ky është parimi mbi të cilin u themeluam. Ky vend ka më shumë pasuri se çdo komb, por nuk na bën kjo të pasur. Kemi ushtrinë më të fuqishme në histori, por nuk na bën kjo të fortë. Universiteti ynë, kultura jonë, janë zilia e botës, por pikërisht kjo bën që bota të vijë në brigjet tona. Ajo që e bën të veçantë Amerikën janë lidhjet që mbajnë të bashkuar vendin më të shumëllojshëm në botë, besimi se ndajmë një fat, se ky vend funksionon vetëm kur presim të kemi detyrime ndaj njëri-tjetrit dhe ndaj brezave të ardhshëm, në mënyrë që liria për të cilën kanë luftuar dhe dhënë jetën kaq shumë amerikanë të shoqërohet me përgjegjësi ashtu si edhe me të drejta dhe mes tyre janë dashuria dhe bamirësia, detyra dhe patriotizmi. Kjo e bën Amerikën të mrekullueshme. Jam plot shpresë sonte, sepse kam parë të funksionojë shpirti në Amerikë. E kam parë në biznesin familjar pronarët e të cilit janë gati të heqin rrogën e tyre përpara se të shkurtojnë nga puna fqinjët e tyre, dhe te punëtorët që janë gati të shkurtojnë orët e tyre më mirë se sa të shikojnë kolegun të humbasë punën. E kam parë tek ushtarët që regjistrohen përsëri në shërbim pasi kanë humbur një gjymtyrë dhe te marinsat (SEALS) që mësynin shkallëve në errësirë dhe rrezik sepse e dinin që kishin një shok pas tyre, i cili u ruante shpinën.
E kam parë në brigjet e Nju Xhersit dhe Nju Jorkut, ku drejtuesit e të gjitha partive dhe niveleve të qeverisjes i kanë lënë mënjanë ndryshimet mes tyre për të ndihmuar komunitetin të marrë veten nga shkatërrimi i një stuhie të tmerrshme. E pashë edhe atë ditë në Mentor të Ohaios, ku një baba tregoi historinë e vajzës së tij 8-vjeçare, beteja e gjatë e së cilës me leuceminë thuajse u kushtoi familjes së tyre gjithçka kishin po të mos kishte ndodhur miratimi i reformës së sigurimeve shëndetësore pak muaj përpara se kompania e sigurimeve të ndalonte mbulimin financiar të mjekimit të saj. Pata mundësinë jo vetëm të flisja me të atin e saj, por edhe të takoja vajzën e tij të mrekullueshme. Dhe kur ai foli me turmën, të dëgjoje historinë e atij babai, të gjithë prindërit në dhomë u përlotën, sepse e dinim që ajo vajzë e vogël mund të kishte qenë vajza e gjithsecilit prej nesh.
Dhe e di se çdo amerikan dëshiron të ketë të ardhme po aq të ndritshme. Këta jemi ne. Ky është vendi të cilin jam krenar ta udhëheq si Presidenti juaj. Dhe sonte, pavarësisht gjithë vështirësive që kemi kaluar, pavarësisht shkurajimeve të Uashingtonit, nuk kam qenë kurrë më shumë i mbushur me shpresë për të ardhmen tonë. Nuk kam qenë kurrë me më shumë shpresë për Amerikën tonë. Dhe ju kërkoj ta mbani atë shpresë. Nuk po flas për optimizëm të verbër, për atë lloj shprese e cila shpërfill pafundësinë e punëve që na presin apo pengesat përgjatë rrugës. Nuk po flas për idealizmin e dëshiruar që na lejon vetëm të ulemi në anë apo t’i bëjmë bisht luftës. Gjithmonë kam besuar se shpresa është ajo gjëja kokëfortë brenda nesh që këmbëngul, me gjithë provat e shumta për të kundërtën, se diçka më e mirë na pret për sa kohë kemi kurajën ta kërkojmë, të punojmë për të, të luftojmë për të. Amerikë, besoj se mund të arrijmë më shumë mbi përparimin që kemi bërë dhe të luftojmë për vende të reja pune dhe mundësi të reja dhe siguri të re për klasën e mesme. Besoj se mund ta mbajmë premtimin e themelimit tonë, idenë se nëse je gati të punosh fort, nuk ka rëndësi se kush je apo nga vjen apo ç’pamje ke apo çfarë dëshiron. Nuk ka rëndësi nëse je amerikan i zi apo i bardhë, amerikano-hispanik apo aziatik apo vendas, i ri apo i moshuar, i pasur apo i varfër, i aftë apo me paaftësi fizike, homoseksual apo heteroseksual.
Mund t’ia dalësh këtu në Amerikë nëse je i gatshëm ta provosh. Besoj se mund ta kapim së bashku këtë të ardhme, sepse nuk jemi aq të përçarë sa na tregon politika. Nuk jemi aq cinikë sa na konsiderojnë. Arrijmë përtej shumës së ambicieve tona të marra së bashku dhe mbetemi diçka më shumë se sa një koleksion shtetesh të kuq e shtetesh blu, jemi dhe do të jemi përherë Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe së bashku me ndihmën tuaj dhe hirin e Perëndisë do të vazhdojmë të udhëtojmë përpara dhe t’i kujtojmë botës se ç’do të thotë të jetosh në vendin më të mrekullueshëm mbi tokë. Faleminderit Amerikë. Zoti na bekoftë. Zoti i bekoftë këto Shtete të Bashkuara.
