Hamleti (i riu)

Ndërgjegjia e ashpër e tokës topitet.
Shpërprush ndër ethe mijëra sy yjësia.
Një zë vjen së largu e zgripeve mbytet:
Këndon Ofelia? Vajton Ofelia?

Sharroj pagjumësie. Mesnatës mbaj vesh:
Fërfëllon barërash, fshan në gjethnajë, -
Ky zë që s’të lë sfilie të flesh
Është këngë apo vaj?

Kur ndaj agsholi dal nga kështjella
Dhe kalit i grah me galop,
Shkrehur shoh shelgjet vajesh të thella,
Yllësia shpërtheu në lotë.

I pabesë, tinëzar shket lumi përposh
Me shtëllunga avujsh përmbi:
“Ti Ofelinë më s’do ta dëgjosh,
S’do kesh më në Botë Ofeli!”

Kalin e ngava teposhtë flauri,
Mes shelgjesh të qullur në vesë...
S’më duhej më Bota pa Ofeli
Ndaj lypa një vend që të vdes.

Vendi s’u gjet atë ditë. As më pas.
Të vdisja më s’kish interes.
Tanimë jam plak. Kujtohem të flas:
Hamlet më thonë, - princi danez.