Irene

Kur dikush bri meje thote, Irene,
si nga nje muzg i holle dantelle,
Venere ti ngrihesh.
Dhe pse s'te harrova,
asnjehere s'te thashe "te dua",
dyzimi i luftes me mundi mua.

Syri yt qe priste, druajtjen une ta thyeja,
si fundin e nje gare plot ankth,
mjegullonte rrugen drejt fjaleve.
Me lidhej goja si nje motak,
qe sapo nis e belbezon.
Ti varg si patat drejt jetes shtegton.

Tani s'je me, mjerisht s'vjen me,
veç ne mesnate robina ime mbete ti.
Kur gjumi ulej mbi qepalle,
nje puthje jotja,
do kthente gjoksin tim ne nje kitare.

Ku je, valle, sot! Hesht universi,
pa ty jane endrrat si shkretetire
Por, ti e lumtur qofsh Irene,
une te kam dashur...
Dhe shpesh te them 'Naten e mire!'

Kur dikush bri meje thote, Irene,
ne park ngadale perkulen pemet.
Ne perqafim nderthuren deget,
dhe mua me kujtohesh ti.
E ngrohte, e bukur si kjo ere,
dhe une qe perqafoj nje peme.