Deti mbushur plot me lot vajzërie,
Rënkon e buçet nga keqardhja për djemtë.
Disa e kaluan, por shumë të tjerë jetën lanë,
Kurse nënat shkulin flokët e bardhë.
E unë nga inati i vura zjarrin detit,
Gjithçka të digjet, dhimbje më të mos ketë.
Por për çudinë time më të madhe,
Uji avulloi, por kripa mbeti në det.
