Janë ca kundërshtarë, o t’i marrë e mira, që ngado t’i vërtitësh, nuku i mund dot. Nuk i mund se nuku ke si matesh me ta, ndeshjen nuk e bën edhe kështu nuku ke si e fiton. Por as nuku e humb. Se kundërshtari yt nuk e di që të ka kundërshtar e nuk e di as që po ndeshet, ka fituar mbi ty dhe nuku bën festë. Vetëm ti e ndjen hidhësinë e humbjes tënde pa bujë.
Kundërshtarin që po përmend e kam edhe këtu në Amerikë. Është im bir, Fatlumi.
Erdhi këtu kur qe njëmbëdhjetë vjeç e tani po vete njëzet. U bë burrë edhe ai, por, t’ëmën bre(!), sa ndryshojmë pe njëri pe tjetrit! Unë nuku jam akoma i vjetër e ne të dy mund të ishim shokë në shtëpinë tonë. Por jo! Unë jam i fjalës dhe e mbaroj punën që marr përsipër. Ai ma merr këtë për prapambetje. E po në rast se të jesh dembel, të mos zesh gjë me dorë, të mos dish të zëvendësosh një llampë të djegur në banjë është përparim, Fatlumi është më i përparuari në Amerikë! Në rast se herë me një vajzë e herë me një tjetër kalon për në dhomën tënde, nëpër dhomën e ndënjies, dhe mamanë që sheh aty, kur kalon, e quan pjesë të smontueshme të divanit… Në rast se kur nuku ke çupa, i tapos veshët me kufje e dëgjon muzikë e mbi tryezën e kompiuterit le pa kujdes nga ato llastiçkat mbrojtëse që duhen kur rri shtrirë me çupa, djalin e kemi më të përparuarin në tërë botën.
Ia sheh këto e ëma kur shkon t’i pastrojë dhomën dhe më thërret. Vete. Ajo i ka sytë me lotë.
- Ç’ke moj Rezi? – e pyes.
- Ja! – më thotë dhe i shtyn me neveri pakot e turpshme.
Verën që kaloi e pashë djalin e pat zënë gjumi mbi divan, dhe dhe unë pata rast ta
sodisja me nge që ishte vapë e ai ish shtrirë gjysëm i xhveshur. Trupin e kish të nxirë nga shkrimet e vizatimet mbi lëkurë. Kish në mes të gjoksit një shqiponjë me dy koka, bërë si duket qëkur e pata shpënë në një festë shqiptarësh në Nju Xhersi, që kur djali ish akoma shqiptar safi. Pastaj nga të katër anët me tatuazhe qe ngallosur i tëri me zemra e shigjeta e plot emra vajzash mbi krahë e mbi kofshë. Këto janë shënja se edhe im bir beson në përjetësinë e dashurive a miqësive që bota i ka aq të pakta. Tamam bre, si vëndet e robëruara që besojnë se emrat e çobenëve që kanë mbi kokë, do të jenë tërë jetën të shtrenjtë, mund të shkruhen me shkëmbinj e të rrinë tok me malet miliona vjet. …Mënë!- budalla djalë!.
- Çfarë ke bërë kështu mbi lëkurë, mor të keqen babi?! – i thashë kur u
zgjua.
Ai i hodhi një sy lëkurës së tij, sikur po e shihte për herë të parë.
- Shkrime janë, nuku janë plagë – tha ai duke hapur shpellën për gogësimë
- E çfarë po bën kështu, po shkruan biografinë përmbi lëkurë?
Djali dukej i pikëlluar dhe mezi paske pritur të më qante hallin.
- Po ç’t’i bëj o ba… Në fillim shkrova në krah emrin e asaj kinezes që
banonte këtu. Të kujtohet? Të them të drejtën kurrë nuk mendoja se do të ndahesha me të. Pastaj, jeta… Kur njoha Monikën, ajo qëlloi xheloze dhe unë ia shkrova edhe asaj emrin në krahun tjetër. Ja, e sheh? Pastaj, erdhi rradha e Xhenit, që më tha se ajo nuku do e kërkonte kurrë një gjë të tillë. Vetëm muaj më vonë më tha se nuku duronte dot kur e shtërngoja me krahë që kishin dy emra të urryer për të. E… phë, i a shkrova dhe Xhenit!
Duket i ziu, që është naiv, i pa pjekur, si një kungull i shkulur e i ngrohur nën dy diej të ndryshmë. Thellë, thellë, ia kam zili, lehtësinë me të cilën ato femra, si flutura vërtiten rreth llampës së tij.
- Jam mërzitur, - tha djali me gjuhë të hidhur. – Ah, them, sikur të kish
mundësi njeriu, o ba, të lindëte prapë!
Duket sikur është me mua shekuj larg. Ndonjëri mund të thotë: “e mo se shënjë burrërie është kjo. Unë them kjo është më shumë shënjë mashkulli, se sa burri. Se tjetër gjë është të jesh burrë e tjetër të jesh mashkull. Në moshën e tij, shtëpia ime sot, nuk do të kish vetëm dy meshkuj, por dy burra që i duheshin.
Unë nuku kam patur me femrat atë shkuarje si thika e skuqur në gjalpë, se kanë qenë të tjera kohëra, por ama unë them se kështu si janë punët, në shtëpi qënkam i rrethuarë veç me gra, kur shoh që tërë u llahtarisën nga një mi, që se nga na pat hyrë. Çupat rendën e u mbyllnë në dhomën e tyre, Rezi shkoi në dhomën e gjumit, kurse ky bandilli, jo vetëm që u fut në dhomë të tij, por edhe i vuri kyçin derës, sikur miu do ulte dorezën e do t’i shfaqej brënda. E pse të mos them unë, se ata e përfytyruan që të gjithë miun kafshë të rrezikshme edhe e lanë babanë meze për dhëmbët e tij!
Ishte një miush i vockël… Këtu në Nju Jork minjtë janë të llojeve të ndryshme. Janë miliarda që lëvizin nënë tunele, përmbi shinat e rrjetit të metrove, nëpër llagëme kabllosh, bodrume restorantesh, tavane shtëpish të vjetra. Janë të mëdhenj sa macet, të vegjël, raca të shëmtuara e të egra…
Ky që pat hyrë te ne ish i vockël, thuajse i bukur, me ca sy si xixa. U fut nën kabinetin e kuzhinës, doli prapë, humbi, u shfaq. Nuk kisha se ç’t’i bëja.
- Dilni, - thashë. – E vrava.
Dyert u hapën avash njëra pas tjetrës. Kërciti dhe brava e Fatlumit e tërë u afruanë me mosbesim.
- Ku e ke? Ku është?
- E hodha, - u thashë. Dhe iu ktheva Fatlumit. – Mirë këto femrat, more, po ti?! Nuku ke turp?!
Ai u zemërua. Tha që nuku i vinte turp hiç, se për këto punë është eksterminejtori, ai burri i zi që vjen çdo dy javë me një pompë, për të zhdukur minj e bubuzhela. E unë u thashë që herë tjetër edhe unë do të prisja për eksterminejtorin e tërë le të ndryheshin nëpër dhoma gjersa të vinte ai.
Po miushka ishte nëpër këmbë dhe shtëpia ndodhej në alarm, se ai prapë u kishte dalë e çupat nisën të flinin nëpër shoqe.
- Po mirë o djalë, se këto kohë ke nisur të lesh edhe mustaqe, ti nuk e vret dot
miun?! Shko në dyqan, merr ndonjë helm, a çarg, a çifte a…
- Çfarë janë këto vegla? – tha ia buzëvarrur. Nuk i njoh.
Dhe u fut në dhomë. U dëgjua prapë çelësi në derë. Ime shoqe më tha se qëkur
qe shfaqur miu, Fatlumi nuk pat sjellë më çupa në shtëpi, se trembej mos kur të shfaqej miushi, do të ulërinte nga frika ky më shumë se ato.
Kjo të lindte dëshirën të mos i hiqje minjtë nga shtëpia, por megjithatë, unë vajta bleva ca letra, mbi të cilat miu ndillet të shkelë, ngjitet e nuku shqitet më. I vura letrat nëpër qoshet e shtëpisë dhe nuk shkoi shumë e miu u zu. E pa Fatlumi, e ëma. Unë e flaka miun megjithë grackën ngjitëse në honin e plehrave të pallatit dhe retë nga shtëpia na u davaritën: Irka dhe Lola u kthyenë në bazë dhe ato çupat e tjera që sjell Fatlumi e që janë kandidatka për të zënë ndonjë parcellë mbi lëkurën që atij i ka mbetur bosh, nisën të duken prapë.
Po ama, qëllon që ndonjë mi shfaqet prapë më të rrallë.
- Babi, - thotë Irka, - mbrëmë kam dëgjuar një kër-kër. Duhet të kemi brënda
ndonjë… të ri.
E thotë këtë, kur jemi dyke ngrënë drekë e kemi ftuar aty dhe Papin me Rozën.
Me ta dëgjuar, tërë si ç’janë, edhe të ftuarit bile, kthehen e më shohin mua. Ata më shohin mua, unë shoh ata. Tëmën-o, sikur jam pronari i minjve, sikur unë merrem me kultivimin e tyre… Asnjëri nuk ha. Tërë më shohin mua si fajtorin e vetëm. Asnjëri nuku ia hedh sytë Lumit e t’i kerkojë llogari për atë mysafir të ndotur.
Unë, i pari, ul kokën e nis të ha në heshtje. E pranoj fajin, ç;të bëj!
Jetë me hile, kjo ore… Ja, bre, ka rënë korniza që mban perden: ngrihem marr kaçavidat, pincat, kërkoj ndihmën e Rezit dhe e vendosim prapëë. Po punët që hapen në një shtëpi edhe në Amerikë, nuku kanë fund.
- Babi, shihe se nuk punon rubineti i ujit të ftohtë!
- Babi, nga kjo priza këtu, nuk vjen korrenti!
- Peço, llampadari kryesor ka katër llampa të djegura! Hiqi, të lutem e verë
të reja!
Asnjëra këtu nuk thotë: “Fatlum, rubineti është bllokuarë” Ajo dihet. Ai nuku ka riparuar rubineta asnjëherë. Dhe kur nuku ke riparuarë asnjëherë, ore mik, nuku do riparosh asnjëherë! Unë kam riparuarë njëherë! Mbase aty e kam ngrënë unë dhe brezi im. Ligji i vjetër ky, bre: ai që nuku punon, dënohet të rrijë rehat e të mos bëjë asgjë, kurse ai që punon, shpërblehet me punë të reja, edhe më të rënda!
Këtij ligji i nënshtrohemi ne të dy. Unë e njoh djalin tim nga brenda, të tjerët nga jashtë ma shohin si yll.
Ja kemi ca klienta që vinë çdo uikend në një Hotel të Uajt Plleinsit. Ata janë miq të bossit tim, Xhorxhit, dhe duanë limuzinë, me dandana. Unë i marr ata të premten në Laguardia Airport dhe i shpie në hotelin që thashë. Pastaj vete gjene të djelën pas dreke i marr nga Uajt Plleinsi i shpie në Laguardia. Është goxha rrugë e mirë dhe bakshishet të mbushin xhepin.
Një të djele kisha këputur mish dhe nga halli, rrinja shtrembër. Shtrembër, po shëmtuar ama! Por ama nuk e lija dot atë rrugën e majme me turistët e Uajt Plleinsit. Do të mundohesha me dhëmbë shtërnguarë, por do ta bëja. Belaja është se kur lëviz bythështrembër edhe bakshishet, në vend të shtohen duke thënë “sa gjynah, i mjeri!” paksohen. Je i bukur- të jap bakshish! Nuk je –nuk të jap! Çdo gjë së prapthi, or në p… të sëmës!
Pashë, ç’pashë, u vesha mirë dhe mora Fatlumin në sedilen e parë, si shoqëruesin tim. E veshi Rezi me një jelek krëckë të zi dhe babë e bir bëmë ferk kur hymë në holl të hotelit. Pasagjerët tanë po hanin drekën e valixhet i kishin lënë grumbull në sallonin e madh.
Zonja që pret e përcjell, më buzëqeshi dhe ma bëri shenjën me kokë për nga valixhet. Unë u ula në një kulltuk dhe lashë Fatlumin të kujdesesh për bagazhin Zonja u ul pranë meje dhe nuku po i a ndante sytë Lumit. Aty na u shfaq te banaku kryesor një vajzë, e gjatë dhe tërë nur, nja 18 a 19 vjece. Perri, o perri! Them perri se me këtë kulturë që kam nuku di një fjalë më të lartë akoma. Ajo e thirri zonjën me shumë ëmbëlsi dhe mua më mbetën sytë te ajo.
- Është ime bijë – tha zonja e hotelit dhe shkoi pranë saj.
Po xheç u rrëzua rrugës se nuk shikonte ku shkelte, por ndiqte me sy Fatlumin.
Ajo shihte tim bir, unë shihja të bijën! Dy femrat floën nënë zë e floën e nuku ia ndanë sytë djalit për një kohë të gjatë, ndërsa ai i humbur në mendime shpinte valixhet në limuzinë.
Pasagjerët po pinin kafenë, Fatlumi priste në makinë dyke dëgjuar muzikë, vajza bukuroshe e la tëmën vetëm dhe, ajo zonja erdhi përsëri pranë meje.
- Nuku më the, djali yt ishte ai? – më pyeti zonja.
- Po, - i thashë.
- E ke të lidhur? Fejuar, martuar?
- Ncë, ncë. Shpejt akoma. Të mbarojë kolegjin e pastaj të shohim për ndonjë
vajzë të mirë.
Ajo nuk e zgjati: - Do ma japsh numerin e cellularit? E dua për vajzën time.
Tëmën, po më vinte për të qeshur. E po ç’ishte kjo mblesëri në mes të Uajt Plleinsit! T’i thosha “dale të pyesim për sërën e vajzës” do vinte pas asaj “të shohim për ndonjë vajzë të mirë”. Demek do shohim ne! Ne vendosim! Qeshja më vonë, me veten.
- Ajo gruaja e hotelit më kërkoi cellularin tënd për të bijën, - i thashë kur
po zbrisnim tatëpjetë.
- E unë ia dhashë… Ti i hodhe një sy asaj vajzës?
- E pashë, - ia bëri Fatlumi i bezdisur. – Po është larg Uajt Plleinsi, o ba!
Ja këtu ma kalon im bir mua. Unë nuk do të fitoj kurrë mbi të. Sa larg jemi, o Perëndi!
- Po shiko njëherë çdo të thotë, - i thashë unë pas një heshtje. Pastaj fundja takohuni në mes, në Bronksvillë.
Dhe ndërkohë mendoja: “E ç’këshilla mund t’i japësh ti, o i zi! Sa i hynë në
punë atij historitë e gjaheve të tu!” Po atij as nëpër mend nuku i shkonte të qeshte.
- Nuk është mirë ta prishim me zonjën. Ajo na siguron pasagjerë të majmë
edhe…
- Atë thuaj! – ia bëri djali dhe e kyçi.
Ishin takuarë. E shihja që ai rruhej e krruhej para se të vinte tek ajo dhe më vinte mirë. Ja ta them hapur, dukej sikur atë sukses e kishim të dy, babë e bir.
- Do ta marrësh veturën? – e pyesja.
- Do vete andej nga më the ti, de!
- Ëhë! – dhe dukej sikur ia bënim prapa kurrizit Rezit. Në vend që t’i thosha “grua kemi një, çupë për Lumin, kemi një çupë!“ Por jo! Ruanim fshehtësinë ndaj prindërve. Në fakt ndaj njërit prind…
Kur, një të djelë po përgatiste limuzinën shoku im, Niku.
- Ç’ke katranosur ti atje në Uajt Plleins? – më tha nën zë. - Përse është ankuar ajo zonja te bossi dhe ky po më dërgon mua për turistët?
Renda te bossi.
- Çfarëdo që të ketë thënë për mua ajo, edhe sot, të lutem të vete unë!- iu luta.
Shpirt njeriu, Xhorxhi. Më dha mua limuzinën e më la të shkoj në Uajt Plleins.
- Ata janë ndarë, - më priti me këmbët e para zonja e hotelit. Pse e pengon djalin?
Kështu ka thënë ai?! – e pyeta i habitur.
- Njësoj është. Nuk i jep para për benzinë. Unë jam e interesuarë që vajza ime të ketë një dashnor të mirë, pasi në shkollën e saj valon droga dhe pesë shoqe të klases së saj janë lezbike. Unë vajzën e kam zor ta ruaj nga këto gjëra. Mendoja se djali juaj do ma shpëtonte vajzën sa është në shkollë të mesme, pastaj, shohim e bëjmë!
- Ne, - i thashë, - kemi kanune të tjera. Ne e kemi të shënjtë lidhjen e burrit me gruan…
- Ohu! – ia bëri ajo e bezdisur. Po filluamë të flasim për shënjtëritë në mes të kësaj bote të shëmtuarë…!
Ai, hajvani nuk më kish vënë fare në dijeni. E kish vërtet te benzina, apo…? Jo or po me të unë nuk do të merrem më dot vesh kurrë! Tani rri e vras mendjen se si mund ta ujdis me këtë zonjën, se kam frikë mos mbetem pa klientët e këtushëm.
- Po sipas teje, moj zonjë, - i them në fund, - benzinën ta paguaj unë?
- Të propozoj ta paguajmë të dy?
E filluam një pazar, që u zgjat lere mos e pyet. Aritmë një ujdi, pastaj… Ajo do të paguante gjastëdhjetëepesë përqind, unë kusurin. Shtërnguamë duart mbi banak e u ndamë.
Kështu e lamë njëherë për njëherë… Të shohim çdo të ndodhë. Dashuri, është e sigurtë që nuk ka brenda. Me një fjalë zemrat nuk pësojnë gjë. Të shohim ç’do të pësojnë lëkurët!...
