Anzhuinët, që nuk u pritën mirë nga shqiptarët, më sa duket kishin humbur edhe besimin e Papës Gjoni XXII, për shkak të lidhjeve që ata kishin krijuar dhe ushqyer me serbët skizmatikë dhe me bullgarët.51) Se çfarë pozicioni do të mbanin anzhuinët në çështjet delikatë të shqiptarëve, këtë ata e kishin bërë të qartë që në të famshmin "Privilegj" të Pal Gropës më 18 maj 1273. Në këtë privilegj të dhënë nga Karlit I Anzhu shkruhet që Pal Gropa duhet të kënaqej me ca fshatra në veri të Ohrit (Casalia Radicis maioris et Radicis minoris nec non Cobochetes, Zuadigoriza, Sirclani et Craye, Zessizan sitam in valle de Ebu), të cilat nuk kishin ndonjë vlerë kushedi se çfarë (nec excedunt valorem annuum quadrigentorum yperperorum), si dhe më kryesorja, nuk preknin interesat imediate as të serbëve dhe as të grekëve (dummodo non sint de pertinentiis regni nostri Albanie, neque regni Servie, nec terrarum datarum in dotem per quondam Michaelem despotum quondam Elene filie sue uxori quondam Manfridi olim principis Tarentini).52) Kjo sprovë u bëri të qartë shqiptarëve se anzhuinët nuk do të ishin në anën e tyre në këto mosmarrëveshje/konflikte me fqinjët ambiciozë.53)
Që anzhuinët do të ishin të mefshtë për të qenë krahu shekullar i Papatit në Ballkan në fillim të shekullit XIV, këtë ata e treguan me qëndrimin e tyre ndaj problemeve të lindura nga mësymjet e serbëve skizmatikë mbi katolikët shqiptarë. Filipi i Tarantit kishte pasur dhe vazhdoi që të kishte marrëdhënie të mira me mbretërit serbë, gjë që më vonë u shoqërua me plane të guximshme të mbretërve serbë duke u mbështetur tek anzhuinët. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323, Uroshi II, u orvat madje që t'i thellonte marrëdhëniet me anzhuinët e Napolit, duke synuar që t'i shndërronin ato në lidhje më të ngushta familjare. Për këtë ai kërkoi për grua vajzën e Filipit të Tarentit, dhe kaq shumë u besua në këtë lidhje sa klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane, lojra këto që serbët i luanin tashmë prej kohësh me kishën katolike. Në këtë mënyrë Uroshi shpresonte të mbrohej nga hungarezët dhe nga aleancat e ndryshme që po krijoshin kundër serbëve.54)
Është pikërisht kjo mungesë harmonie në pikësynimet e Papatit dhe të anzhuinëve, që pengoi realizimin me sukses të kryqëzatës së planifikuar për të cilën u bëhet thirrje fisnikëve shqiptarë në vitin 1319. Duke qenë një mbretëri e krijuar për luftë, Mbretëria Anzhuine e Sicilisë ishte e domosdoshme për fushatat e Papatit, kështu që mungesa e vullnetit të saj nuk mund të zëvendësohej me asnjë tjetër nga Papati. Kryqëzata në fjalë, në fakt nuk u realizua kurrë. Arsyet për këtë duhen kërkuar, së pari, në problemet organizative dhe politike që Papati pati jo vetëm me anzhuinët, por edhe me forcat politike perëndimore.55) Papati e shmangu kryqezatën ngaqë Uroshi II, mbreti i Serbisë, me mjeshtëri diplomatike i premtoi Papës se do të pranonte besimin katolik bashkë me popullin e tij, gjë që sigurisht nuk e bëri kurrë.56) Pas paqes me perëndimin, në vitin 1319, ai bashkë me gruan e tij Simonën, vajzën e perandorit bizantin Andronikut II dhe me djalin Konstantin, ndërtoi një altar prej argjendi për kishën e Shën Nikollës së Barit, me mbishkrime latine.57) Nëse i referohemi studiuesit të mirënjohur të historisë së sllavëve, në lidhje me tekstin e mbishkrimit: "zot i të gjithë tokave nga deti Adriatik deri në lumin e madh të Danubit"58), atëherë loja që serbët luajnë me Papatin dhe me vetë anzhuinët duhet të ishte shumë fyese për anzhuinët nëse ata do të ishin seriozë në qëllimet e tyre.59) Me anë të kësaj deklarate anzhuinët, krahu shekullar i Papati, u njohu skizmatikëve serbë, supremacinë në territoret që së paku formalisht duhet të ishin të tyret (të Anzhuinëve). Një strategji e tillë e mbretërve serbë për të shfrytëzuar situatat për të luajtur me Papatin dhe me fuqitë perëndimore kur ata ishin në mosmarrëveshje me njëri tjetrin, do të përdorej vazhdimisht gjatë shekullit XIV, sidomos kur shumë kryqëzata planifikoheshin kundër tyre, për shkak të politikave persekutuese që zbatonin ndaj katolikëve.60) Të tilla plane për kryqëzata ku në fakt forcat politike shqiptare vendosen në qendë,r regjistrohen në vitin 1331, 1336 dhe në vitet '50 të shekullit XIV. Është gjithmonë e njejta strategji që i shpëton serbët në momentin e fundit kur fushatat e koalicioneve bëhen gati për të filluar.
Për të përfunduar, mund të përsërisim edhe një herë që arsyeja kryesore pse Papati e përkrahte karakterin vendor të Mbretërisë së Arbërisë ishte pikërisht mungesa de facto e një krahu shekullor të vetin, krah ky që të kishte të njejtin qëllim dhe vullnet si Selia e Shenjtë në Ballkanin perëndimor, për të penguar mësymjet e serbëve, jo vetëm mbi katolikët, por edhe mbi popullsinë vendëse.
Edhe nëse me potencialin e saj të kufizuar ushtarak, Mbretëria e Arbërisë nuk do të mund të ngrihej në nivelin e një krahu shekullor, një identitet i fortë katolik dhe lokalo-vendor do t'i ndihmonte shqiptarët për të përballuar më me efektivitet rrezikun nga jashtë të pushtuesve sllavë e bizantinë, të cilët në shekullin XIV ishin një kërcënim serioz për katolicizmin në Ballkan. Në rastin e Mbretërisë së Arbërisë, të cilin Papati e shikonte si kështjellë të katoliçizmit në Ballkan, Selia e Shenjtë ishte i interesuar që forca politike vendore të kishte hapësirë vetëvepruese dhe identitetin e saj, sepse vetëm në këtë mënyrë ajo do të mund t'u rezistonte forcave pushtuese serbe dhe bizantine. Nëse këto forca vendore nuk do të kishin karakter dhe identitet të fortë si forcë politike, ato rrezikonin të shuheshin e të asimiloheshin nga pushtuesit serbë e bizantinë, dhe Papati nuk do të kishte asnjë fitim dhe pothuajse asnjë shans tjetër për të vendosur influencën e tij në Ballkan, gjë që do të ishte një humbje e madhe për politikën e universalizimit të Kishës Katolike Romake.
1)Disa nga studiuesit që janë marrë me Mbretërinë e Arbërisë janë: Émile Léonard, Les Angevins de Naples, Paris, 1954; G. del Giudice, La famiglia di re Manfredi, Napoli 1880; Francesco Carabellese, Carlo d'Angio nei rapporti politici e commerciali con Venezia e l'Oriente, Bari, 1911; Gennaro Maria Monti, Nuovi Studi Angioini, Trani, 1937; po ai, La dominazione napoletana in Albania - Carlo I, d'Angio, primo re degli Albanesi në "Rivista d'Albania" I, 1940; po ai, Ricerche sul Dominio Angioino in Albania, në "Studi Albanesi", vol. V-VI, Roma, 1935-1936; Alain Ducellier, La façade maritime de l'Albanie au moyen âge, Tessaloniki, 1981, f. 230-323; J. Boucart, L'Albanie et les Albanais, Paris, 1921; Pëllumb Xhufi, Shqiptarët përballë Anzhuinëve (1267-1285). "Studime Historike", XLI/1 (1987), f. 199-222. Andreas Kiesewetter, "I principi di Taranto e la Grecia (1294-1373/83", separat nga "Archivio Storico Pugliese", viti LIV, fasc. I-IV, janar-dhjetor 2001.
2) Sipas Donald Nicol si dhe G. M. Montit, ishin "ipeshkvët, kontët, baronët, ushtarët dhe qytetarët" shqiptarë ata që e zgjodhën dhe e pranuan Karlin I Anzhu si mbretin e tyre. Si rrjedhim, Karli u premtoi se do t'i mbronte ata nga armiqtë e tyre dhe do të respektonte privilegjet e vjetra që u ishin dhënë nga perandorët Bizantinë në të kaluarën. Shih: Donald Nicol, The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages, Londër, New York, New Rochelle, Melbourne, Sydney: Cambridge University Press, 1984, f. 15; G. M. Monti, Mezzogiorno d'Italia nel medioevo: Studi Storici, Bari: Laterza, 1930, f. 80. Për më shumë në lidhje me Karlin I Anzhu e dinastinë e tij, në përgjithësi si një ndër studimet më të fundit e më të plotat ia vlen të konsultohet: Andreas Kiesewetter, Die Anfänge der Regierung König Karls II. Von Anjou (1278-1295): das Königreich Neapel, die Grafschaft Provence und der Mittelmeerraum zu Ausgang des 13. Jahrhunderts, Husum: Matthiesen, 1999. (Historische Studien, vëll. 451).
3)Në kancelarinë anzhuine, termi Regnum Albaniae (Mbretëri e Arbërisë) shfaqet të paktën që prej vitit 1267, ose më saktë, që prej Traktatit të Viterbos, më 27 maj 1267, traktat ky i nënshkruar midis Papës Klementi IV dhe Karlit I Anzhu, dhe që përligjte fushatën ballkanike të Karlit I. Shih: Ludwig Thallóczy - Konstantin Jireček - Milan von Šufflay, Acta et Diplomata res Albaniae Mediae Aetatis Illustrantia. Vëll. I, Vienë: Holzhausen, 1913, [ribotuar nga: DPA - Tiranë dhe Ekskluzive - Prishtinë, 2002], (AA) I, nr. 253; P. Xhufi, Shqiptarët... f. 205.
4)P. Xhufi, Shqiptarët… f. 204
5)A. Ducellier, La Façade, p. 262.
6)Ibid.
7)Dokumenti ruhet në Archivio Segreto Vaticano [ASV], Registri Avignonezi [Reg. Avin.] 2, fol. 183 dhe Registi Vaticani [Reg. Vat.] 63, fol. 363v. Ky dokument përmendet gjithashtu edhe në: AA. I, nr. 633, si dhe si regestë edhe në: G. Mollat, Jean XXII (1316-1334). Lettres communes, un fascicule d'introduction et 16 tomes en 31 fascicules (fascicules 19, 21/2, 23 épuisés) Paris, 1921-1947, nr. 5251 (reg). Është redaktuar nga Guérard, Documents pont. Sur la Gascogne I, nr. 14: "Venerabili fratri Archiepiscopo Auxitanensis salutem. Cum venerabilis fratris nostri Guillelmo de Montegrano episcopo Cunaviensis de Archiepiscopatu Duraseno in Regno Albaniae ex certis causis sic nobis presentia oportuna tibi fraternitati tue per apostolica scripti mandamus quatenus ipsium apostolicam per te vel alium seu alios ex parte nostra perempertoris citare provenires ut infra viginti dierum spatium post citationem huiusmodi se coram nobis personaliter representer. Diem vero citationis et formam et quoquod inde duxeris faciendum nobis per tuas literum seriem continentes studeatis fidelitem intimare. Datum Avinionen."
8)Kjo letër ishte regjistruar në ASV, Reg. Avin. 8 fol. 70 ep. 96 dhe Reg. Vat. 67, fol. 26, ep. 96. Është redaktuar nga Aloysius L. Tăutu, Acta Joannis XXII (1317-1334) e registris vaticanis aliisque fontibus. Fontes Pontificia Commissio ad redigendum Codicem Juris Canonici Orientalis. (Typis Pontificiae Universitatis Gregorianae: 1952), f. 5, nr. 4, por përpara kësaj është përmendur në formë regeste nga G. Mollat, Jean XXII... nr. 5629.
9)Ibid.
10)Filipi, princi i Tarentit (1294-1331) ishte biri i katërt i Karlit II, mbretit të Sicilisë. Ishte martuar me Tamara Dukë Comnenën, vajzën e Nikeforit, dhespotit the Romanias (Bizantit), dhe mori titullin princ i Akaiës në vitin 1304. Për shkak të një martese të dytë me Katerinën, vajzën e Karl de Valois, u bë trashëgimtar potencial i fronit perandorak të Konstantinopojës në vitin 1312, dhe pas kësaj filloi pretendimet për titullin e perandorit. Për më tepër në lidhje me Filipin, princin e Tarenti dhe sundimtarin e Mbretërisë së Arbërisë shih: A. Kiesewetter, Filippo I d'Angiò, imperatore nominale di Costantinopoli. Dizionario Biographico degli Italiani 47 (1997) 717-723; O. Casanova, Il principato di Taranto e gli Angioini (Filippo I - 1280-1332), Taranto, 1908.
11)Letra e Filipit nuk ekziston më, por këtë informacion e marrim vesh nga përgjigjja që Papa Gjoni XXII i jep atij në letrën e regjistruar në ASV, Reg. Vat. 109, fol. 162v, ep. 671. Kjo letër përmendet edhe në AA. I, nr. 648, si dhe nga: Augustin Theiner, Vetera monumenta historica Hungariam sacram illustrantia maximam partem nondum edita ex tabularis Vaticanis de prompta. collecte ac serie chronologica disposita ab Augustino. Roma, Paris, Vindobonae, 1860, vëll. I, f. 830, n. 1263.
12)Ibid.
13)Mladeni II ishte Ban i Kroacisë dhe i Bosnjës deri në vitin 1322. Pas këtij viti ai u dëbua nga mbreti i Hungarisë, për shkak të ambicjeve të tij që preknin interesat e fronit hungarez.
14)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140r, ep. 571. Është dhënë edhe në AA. I, nr. 648, nga A. L. Tăutu, Acta Joanni... nr. 22a; A. Theiner, Mon. Hung. Vëll. I, f. 831 nr. 1264; D. Farlati, Illyricum... f. 64B, dhe një fragment edhe nga Caesaris Baroni, Odorico Raynaldi et Jacopo Laderchii. Annales Ecclesiastici. Vol. XVIII, Paris, Freiburg, 1887, vol. XV, f. 178; për vitet: 1318 & 35.
15)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140-140v, ep. 572, (shënuar si letër sekrete). Përshkruhet pjesërisht nga O. Raynaldi, Ann. Eccl. 1318 & 35, f. 178; përmendet nga D. Farlati, Illyricum... f. 63; dhe jepet edhe nga A. Theiner Mon. Hung. I, f. 831, nr. 1264; si dhe në AA. I, nr. 649:
16)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140v, ep. 573.
17)Ibid.
18)Grup autorësh, Histori e Shqipërisë, Tiranë: Toena, 2002, vëll. I, f. 273.
19)Në bulat e përmendura më sipër kemi këto adresime: Dilectis filiis nobilibus viris Mentulo Musatio comiti Clissaniae Andreae Musatio regni Albaniae marescallo et Theodoro Musatio prothosevastori...; Dilectis filijs nobilib[us] viris Guil[e]lmo Bleniste prothosevastoni. Guil[e]lmo Aranite protholegaturo Caloiobani Bleniste comiti Paulo Materango ceterisq[ue] baronibus Regni Albanie...; Dilecto filio nobili viro Bladislao Conome Dioclee et maritime Albanie comiti...; Në lidhje me kuptimin e një adresimi të tillë shih më tej ... Thomas Frenz, Papsturkunden des Mittelalters und der Neuzeit, (Stuttgart, 2000), f. 44-46.
20)Th. Frenz, Papsturkunden... f. 44-46.
21)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140v, ep. 573.
22)Claudine Delacroix-Besnier, Les Ordres mendiants et l'expansion de l'Église latine dans les Balkans. Në: Alle frontiere della Cristianità/ I frati Mendicanti e l'evangelizzazione tra ‘200 e ‘300. Atti del XXVIII Convegno internazionale, Assisi, 12-14 ottobre 2000. Centro Italiano di studi sull'alto Medievo. Spoleto, 2001, f, 245; AA. I, nr. 650, komenti i bërë nga Shuflaj.
23)Elena lavdërohet për oratorinë, për mirësinë, bujarinë, përshpirtshmërinë, dhe mënyrën e paqortueshme të jetesës. Në zonën e Dioklesë, sipas Barletit, ajo rinovoi Drishtin dhe qytete të tjera që kishin qenë shkatërruar nga pushtuesit mongolë. Themeloi kisha dhe manastire katolike në Kotorr, Tivar, Ulqin e Shkodër, dhe në brendësi të vendit themeloi manastirin serb të Gradacit në Ibër. Për nga prejardhja mbretëresha Helenë ishte franceze, dhe me sa shihet nga letrat e Karlit I dhe II Anzhu, ishte kushërirë e tyre Konstantin Jireček, Geschichte der Serben, (Gotha: Friedrich Andreas Perthes A. - G. 1911). Ribotuar në Amsterdam: Verlag Adolf M. Hakkert, 1967, f. 318-319, 328.
24)K. Jireček, Geschichte... f. 328.
25)Nëse Ladislaus ishte apo nuk ishte sllav, kjo në fakt nuk mund dhe nuk duhet të përcaktohet vetëm nga emri i tij. Po të niseshim nga kjo logjikë, vetëm nga emri, si kriter për origjinën, atëherë edhe mbretërit hungarezë, me emrin Ladislaus [Vladisllavi] do na dilnin sllavë.
26)Është për t'u çuditur edhe përshkrimi që Anonimi i Gorkës i bën indirekt marrëdhënieve midis "mbretit" dhe Mbretërisë së Arbërisë në vitin 1308, sepse e cilëson Mbretërinë e Arbërisë si mbretëri pa mbret. Në faqen 26 shkruhet: "partem huius regni cum ciuitate duracena tenet nunc princeps tarentinus filius regis sycilie" dhe në faqen 27 shkruhet: "Dictum Albanie regnum nunc regem nullum habet, sed terra diuiditur per principes terre, qui ipsam regunt et ipsi nulli subsunt." Shih Anonymi Descriptio Europae Orientalis "Imperium Constantinopolitanum, Albaniae, Serbia, Bulgaria, Ruthenia, Ungaria, Polonia, Bohemia" anno MCCCVIII exarata, të edituar nga Dr. Olgierd Górka, (Cracoviae: Academia litterarum Gebethner et Socii, 1916).
27)ASV, Reg. Vat. 109 (Litt. Secr.) fol. 162v ep. 671; AA. I, no. 648; A. Theiner, Mon. Hung. vëll. I, f. 830,
nr. 1263; A. L. Tăutu, Acta Johannis XXII, p. 43, nr. 22.
28)Sovranët e Napolit e kërkonin gjithmonë titullin e mbretërisë dhe këtë titull e kishte edhe Filipi i Tarantit. Në fillim, që nga viti 1304, kur Karli II Anzhu ia dorëzon mbretërinë Filipit të Tarantit, Filipi i Tarantit, e quante veten "despotus," e më vonë që nga viti 1306 e në vijim, e quante veten "Regni Albaniae dominus" (G. M. Monti, Ricerche... f. 6). Megjithatë Filipi nuk e quajti kurrë veten mbret i Arbërit, ndoshta për shkak të vëllait të tij, mbretit Robert të Napolit. Për këtë argument shih A. Kiesewetter. I principi... f. 69.
29)Karl Hopf. Ed. Storia e genealogia della casa Musachia scritta da Giovani Musachio despoto d'Epiro a suoi figli nel 1510. Në: "Chroniques Greco-Romannes inedites ou peu connues". Berlin, 1873, pp. 270-366.
30)Është për t'u tërhequr vëmendja tek mospërmendja e Topiasve në këtë listë të fisnikëve shqiptarë. Mesa duket, Topiasit nuk konsideroheshin si katolikë nga Papati në këtë periudhë.
31)F. Carabellese, Carlo d'Angiò... f. 45. Shih edhe G. M. Monti, "Ricerche… f. 1-22; po ai, Mezzogiorno... f. 80-81.
32)Durrësi ishte menduar si baza kryesore e Karlit I Anzhu edhe për fushatat e tij kundër Konstantinopojës. Për më tepër për politikën e tij orientale shih: George Yver, Le Commerce et les Marchands dans l'Italie mèridionale au XIIIe et au XIVe siècle. (Bibliothèque des Ècole Françaises d'Athènes et de Rome, no. 88), Paris: Librairie des Ècole Françaises d'Athènes et de Rome, 1903, f. 9-23; G. M. Monti, Da Carlo I a Roberto di Angiò: Ricerche e documenti. Trani: Vecchi e C., 1936; L. Boehm, De Karlingis imperator Karolus, princeps et monarcha totius Europae. Zur Orientalpolitik Karls I. Von Anjou, in "Historisches Jahrbuch der Görres-Gesellschaft", LXXXVIII (1968), f. 1-35; P. Herde, Karl I. von Anjou. Berlin, Stuttgart, Köln, Mainz: Verlag W. Kohlhammer, 1979; si dhe S. Borsari, La politica Bizantina di Carlo I d'Angiò dal 1266 al 1271, Archivio Storico per le province napoletane 74, (1955), f. 319.
33)F. Carabellese, Carlo d'Angio… f. 57-58.
34)AA. I, nr. 279, 333, 354; P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213; G. M. Monti, Mezzogiorno… f. 82; G. Yver, Le Commerce... f. 12.
35)P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213.
36) "Privilegji" i Karlit I, për Pal Gropën më datë 18 maj 1273 shënon një moment qëndror në marrëdhëniet shqiptaro-anzhuine. Sipas këtij privilegji, Pal Gropës i duhet të kënaqet me ca fshatra në veri të Ohrit, fshatra këto që nuk përfshihen as në interesat imediate të anzhuinëve, dhe as të serbëve, gjë që tregoi se anzhuinët nuk kishin ndërmend të mbanin anën e shqiptarëve, as kur interesat e këtyre të fundit prekeshin nga serbët. P. Xhufi, Shqiptarët…f. 212. Kur flet për marrëdhëniet e Stefan Dragutinit, mbretit të Serbëve në vitet 1276-1282, Jireček thotë që ai u qëndroi besnik lidhjeve të të atit me Karlin e I Anzhuin, dhe se lojrat e Michaelit me unionin e kishave nuk çudisnin asnjë njeri më, ngaqë Papa Martin IV, u kishte hapur rrugë traktativave me perandorin grek. K. Jireček, Geschichte..., f. 320.
37)AA. I, nr. 396; P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213.
38)Shih G. M. Monti, Ricerche... f. 565-568; po ai, La Dominiazione… f. 50-58. P. Xhufi, Shqiptarët… f. 199-222. A. Ducellier, La Façade… f. 230.
39)Më 30 mars të vitit 1282, një turmë njerëzish ishte mbledhur në sheshin e kishës së vjetër të Santo Spirito, në juglindje të mureve të qytetit të Palermos. Njerëzit kishin ardhur nga çdo anë për të dëgjuar shërbesën e Vesprit. Papritur, një bashkëshort i zemëruar theri një ushtar francez që po i ngacmonte gruan. Kjo dha shkas që të gjithë francezët në shesh të shfaroseshin brenda pak minutash, gjë që mbeti në histori me emrin "Vespri Sicilian". Masakra nuk mbaroi me kaq, por në ditët e ardhshme u shtri në të gjithë ishullin. Edhe flota anzhuine u shkatërrua në portin e Mesinës, dhe jo vetëm kaq, por sipas shumë historianëve, kjo ngjarje shënoi fillimin e dekadencës së Anzhuinëve. Shih Kenneth M. Setton, "The Sicilian Vespers and a Century of Angevin Decline (1282-1383)", në: The Papacy and the Levant (1204-1571), vëll. I, Philadelphia: The American Philosophical Society, 1976, f. 140-162.
40)Shih A. Kiesewetter, I principi… f. 61; A. Ducellier, La Façade… f. 230 e vijim. Për rëniën e Vlorës dhe Durrësit nën pushtimin Bizantin në vitin 1284-1286 le të shikohet letra e Marino Sanudos e datës 10 prill 1330, botuar nga: F. Kunstmann, Studien über Marino Sanudo den Aelteren mit einem Anhange seiner ungedruckten Briefe, në: Abhandlungen der historischen Classe der kgl. Bayerischen Akademie der Wissenschaften, vëll. VII, (1855), f. 697-819; për këtë shiko: f. 755-789, nr. 2.
41)Shih G. M. Monti, Ricerche... f. 6; pa ai, Mezzogiorno... f. 80.
42)A. Ducellier, La Façade... f. 329.
43)A. Kiesewetter, "I principi... f. 69.
44)Projekt i 28 prillit të vitit 1311, shih: H. Finke, Acta Aragonensia. Quellen zur deutschen, französischen, spanischen, zur Kirchen- und Kulturgeschichte aus der diplomatischen Korrespondez Jaymes II. (1291-1327), Berlin-Lipsia 1908, vëll. II, f. 704-705, nr. 443. Shih gjithashtu: D. Abulafia, The Aragonese Kingdom (sic!) of Albania. An Angevin Project of 1311-1316, në: "Mediterranean Historical Review" X, (Intercultural Contacts in the Medieval Mediterranean. Studies in Honour of D. Jacoby). Londër, 1955, f. 1-13. Arsyeja kryesore në fakt ishte që anzhuinët të merrnin me çdo kusht ishullin e Sicilisë, që ishte në duart e Frederikut të Aragonës. Shih Norman Housley, The Italian Crusades: The Papal-Angevin Alliance and the Crusades against Christian Lay Pawers, 1254-1343, Oxford: Clarendon Press, 1986, f. 96-97. Shih gjithashtu G. M. Monti "L'Albania e la Guerra di Sicilia: trattative diplomatiche," Nuovi studi angioini.
45)G. M. Monti, Ricerche... f. 14-24.
46)Marrëdhëniet e Papatit me Anzhuinët ishin të mira në shekullin XIII. Shih kapitullin, "Die Beziehungen zu den Päpsten und zum Kardinalskollegium" të A. Kiesewetter në: Die Anfänge... f. 298-337. Interesi i Papatit ndaj territoreve që Anzhuinët kishin pushtuar, ra paksa kur filluan marrëdhëniet intensive të Tij me lindjen e largët, marrëdhënie këto të dëshiruara e të ushqyera nga Il-Khan Arghun i Persisë për të luftuar së bashku selxhukët turq në Azinë e Vogël dhe mamlukët në Egjipt. Për këtë argument shih kapitullin "The Sicilian Vespers and a Century of Angevin Decline (1282-1383)" të studiuestit Keneth M. Setton, në librin e tij The Papacy and the Levant (1204-1571). vëll. I, Philadelphia: The American Philosophical Society, 1976, f. 143-146. Megjithatë, me pushtimin katalan të Dukatës së Athinës në vitin 1311, studiuesi Setton është i mendimit se interesat anzhuine në More u rikonsideruan nga Papa Klementi V në Avinjon, nga Filipi, mbreti i Francës dhe nga Roberti, mbreti i Napolit.
47)Intervistë e bërë nga autorja e këtij shkrimi me Janos Bak. Janar 2004, CEU, Budapest.
48)Lufta midis perandorisë dhe komunave, midis Guelfëve dhe Gibelinëve, midis instinktit latin e konceptimit gjerman. Shih Caggese, Roberto d'Angiò e i suoi tempi, f. 197.
49)Papa Benedikti XII, pasardhës i Gjonit XXII, e konsideron Robertin si një ndër princërit katolikë më të devotshëm të Papatit, por jo më si krahun shekullor të kishës në Itali, siç kishte qenë konsideruar para pontifikatit të Papës Gjoni XXII, gjë që është një humbje shumë e madhe në prestigjin ndërkombëtar të Anzhuinëve. Shih G. M. Monti, Studi di Storia Angioina. Roberto di Angiò e la Crisi del Regno di Sicilia. Estratto dalla Rivista Storica. Fasc. III, 1931. Pinerolo: Unitipografica Pinerolese, 1931, f. 19-21.
50)G. M. Monti, Studi di Storia... f. 22-23: "... D'altra parte, il Regno [di Sicilia] non aveva potuto, come queli altri Stati estendere la propria potenza perchè stretto fra il mare e lo Stato della Chiesa, il cui confine non poteva violare per ragioni religiose e politiche di aderenza al Papato: esso poteva, e tentò, espandersi solo in domini lontani e non organici, popo agevolmente difendibili, senza contiguità territoriale, sì che doveva accadere che all'urto dei nemici sempre più potenti, se il Regno restò intatto per la sua posizione geografica e per la sua omogeneità e grandezza, quei lontani domini dovessero perdersi volta a volta o esser lasciati a sè stessi, perchè non valeva la pena di profondere oro e milizie per difenderli."
51)Karli I kishte shkëmbim ambasadorësh me sovranët serbë dhe bullgarë, si dhe me mbretërinë e Sagarach (sic!). Shih. F. Carabellese, Carlo d'Angio... f. 48. Karli II dhe Roberti kishin raporte më të ngushta me Uroshin, mbretin e Serbisë, i cili i bën dhuratë ikonën e tij të famshme bazilikës së Shën Nikollës së Barit. Bani i Sklavonisë dhe perandori i Bullgarisë marrin madje pensione nga Anzhuinët si dhe martohen me princesha të gjakut mbretëror. Për këtë shih G. M. Monti, Mezzogiorno... f. 93, si dhe G. Yver, Le Commerce... f. 13-17.
52)Shih AA. I, n. 300, f. 86-87.
53)P. Xhufi, Shqiptarët…f. 212.
54)K. Jireček, Geschichte..., vëll. I, f. 359.
55)Për një trajtim më të gjërë të kësaj çështjeje shih: Norman Housley, The Italian Crusades: The Papal-Angevin Alliance and the Crusades against Christian Lay Pawers, 1254-1343. Oxford: Clarendon Press, 1986. Po ai: The Avignon Papacy and the Crusades, 1305-1378, Oxford: Clarendon Press, 1986; Kenneth M. Setton, A history of the Crusades. Wisconsin, 1985, vëllimin III.
56)K. Jireček, Geschichte..., vëll. I, f. 359. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323 Uroshi II, tentoi që të vendoste lidhje miqësie familjare me Anzhuinët e Napolit, duke kërkuar për grua vajzën e Filipit të Tarentit. Me këtë rast klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane. Në këtë mënyrë ai donte të mbrohej nga hungarezët dhe nga aleancat e ndryshme që po krijoshin kundër serbëve. Papa Gjon XXII i besoi dhe dërgoi me misionin që të kryente bashkimin e kishave ipeshkvin e Brindizit, Bertrandi.
57)Për këtë shkruajnë: Mauro Orbini, Il Regno de gli Slavi hoggi corrottamente deti Schiavoni. Pesaro, 1601, f. 255; Vicentije. Makušev, "Istrorièeskia Razyskania o Slavjanah v Albani v Srednie Veka", Varšava, 1871, f. 13, 62; K. Jireček, Geschichte... vëll. I, f. 353.
58)F. Dvornik, Gli Slavi... f. 163.
59)Që Filipi i Tarantit kishte pasur dhe do të vazhdonte të kishte marrëdhënie të mira me mbretërit serbë del qartë edhe nga planet që mbretërit serbë guxojnë të bëjne duke u mbështetur në marrëdhëniet pozitive me të. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323 Uroshi II, tentoi madje që t'i thellonte marrëdhëniet me anzhuinët e Napolit, duke i kaluar ato në lidhje miqësie familjare. Për këtë kërkoi për grua vajzën e Filipit të Tarentit, dhe kaq shumë u besua në këtë lidhje sa klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane, lojra këto që serbët i luanin tashmë prej kohësh me kishën katolike.. K. Jireček, Geschichte... vëll. I, f. 359.
60)Persekutimet e katolikëve na bëhen të ditura edhe nga përshkrimet e udhëtarëve, siç është rasti i Anonymi Descriptio Europae Orientalis së vitit 1308, f. 30: "Ceteri autem eiusdem regni et rex sunt scismatici perfidi et ideo nimium persequuntur dictos katholicos, et permaxime ecclesias latinorum destruunt, disipant, et inuadunt prelatus et captiuant et plura inexquisita mala faciunt."
Që anzhuinët do të ishin të mefshtë për të qenë krahu shekullar i Papatit në Ballkan në fillim të shekullit XIV, këtë ata e treguan me qëndrimin e tyre ndaj problemeve të lindura nga mësymjet e serbëve skizmatikë mbi katolikët shqiptarë. Filipi i Tarantit kishte pasur dhe vazhdoi që të kishte marrëdhënie të mira me mbretërit serbë, gjë që më vonë u shoqërua me plane të guximshme të mbretërve serbë duke u mbështetur tek anzhuinët. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323, Uroshi II, u orvat madje që t'i thellonte marrëdhëniet me anzhuinët e Napolit, duke synuar që t'i shndërronin ato në lidhje më të ngushta familjare. Për këtë ai kërkoi për grua vajzën e Filipit të Tarentit, dhe kaq shumë u besua në këtë lidhje sa klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane, lojra këto që serbët i luanin tashmë prej kohësh me kishën katolike. Në këtë mënyrë Uroshi shpresonte të mbrohej nga hungarezët dhe nga aleancat e ndryshme që po krijoshin kundër serbëve.54)
Është pikërisht kjo mungesë harmonie në pikësynimet e Papatit dhe të anzhuinëve, që pengoi realizimin me sukses të kryqëzatës së planifikuar për të cilën u bëhet thirrje fisnikëve shqiptarë në vitin 1319. Duke qenë një mbretëri e krijuar për luftë, Mbretëria Anzhuine e Sicilisë ishte e domosdoshme për fushatat e Papatit, kështu që mungesa e vullnetit të saj nuk mund të zëvendësohej me asnjë tjetër nga Papati. Kryqëzata në fjalë, në fakt nuk u realizua kurrë. Arsyet për këtë duhen kërkuar, së pari, në problemet organizative dhe politike që Papati pati jo vetëm me anzhuinët, por edhe me forcat politike perëndimore.55) Papati e shmangu kryqezatën ngaqë Uroshi II, mbreti i Serbisë, me mjeshtëri diplomatike i premtoi Papës se do të pranonte besimin katolik bashkë me popullin e tij, gjë që sigurisht nuk e bëri kurrë.56) Pas paqes me perëndimin, në vitin 1319, ai bashkë me gruan e tij Simonën, vajzën e perandorit bizantin Andronikut II dhe me djalin Konstantin, ndërtoi një altar prej argjendi për kishën e Shën Nikollës së Barit, me mbishkrime latine.57) Nëse i referohemi studiuesit të mirënjohur të historisë së sllavëve, në lidhje me tekstin e mbishkrimit: "zot i të gjithë tokave nga deti Adriatik deri në lumin e madh të Danubit"58), atëherë loja që serbët luajnë me Papatin dhe me vetë anzhuinët duhet të ishte shumë fyese për anzhuinët nëse ata do të ishin seriozë në qëllimet e tyre.59) Me anë të kësaj deklarate anzhuinët, krahu shekullar i Papati, u njohu skizmatikëve serbë, supremacinë në territoret që së paku formalisht duhet të ishin të tyret (të Anzhuinëve). Një strategji e tillë e mbretërve serbë për të shfrytëzuar situatat për të luajtur me Papatin dhe me fuqitë perëndimore kur ata ishin në mosmarrëveshje me njëri tjetrin, do të përdorej vazhdimisht gjatë shekullit XIV, sidomos kur shumë kryqëzata planifikoheshin kundër tyre, për shkak të politikave persekutuese që zbatonin ndaj katolikëve.60) Të tilla plane për kryqëzata ku në fakt forcat politike shqiptare vendosen në qendë,r regjistrohen në vitin 1331, 1336 dhe në vitet '50 të shekullit XIV. Është gjithmonë e njejta strategji që i shpëton serbët në momentin e fundit kur fushatat e koalicioneve bëhen gati për të filluar.
Për të përfunduar, mund të përsërisim edhe një herë që arsyeja kryesore pse Papati e përkrahte karakterin vendor të Mbretërisë së Arbërisë ishte pikërisht mungesa de facto e një krahu shekullor të vetin, krah ky që të kishte të njejtin qëllim dhe vullnet si Selia e Shenjtë në Ballkanin perëndimor, për të penguar mësymjet e serbëve, jo vetëm mbi katolikët, por edhe mbi popullsinë vendëse.
Edhe nëse me potencialin e saj të kufizuar ushtarak, Mbretëria e Arbërisë nuk do të mund të ngrihej në nivelin e një krahu shekullor, një identitet i fortë katolik dhe lokalo-vendor do t'i ndihmonte shqiptarët për të përballuar më me efektivitet rrezikun nga jashtë të pushtuesve sllavë e bizantinë, të cilët në shekullin XIV ishin një kërcënim serioz për katolicizmin në Ballkan. Në rastin e Mbretërisë së Arbërisë, të cilin Papati e shikonte si kështjellë të katoliçizmit në Ballkan, Selia e Shenjtë ishte i interesuar që forca politike vendore të kishte hapësirë vetëvepruese dhe identitetin e saj, sepse vetëm në këtë mënyrë ajo do të mund t'u rezistonte forcave pushtuese serbe dhe bizantine. Nëse këto forca vendore nuk do të kishin karakter dhe identitet të fortë si forcë politike, ato rrezikonin të shuheshin e të asimiloheshin nga pushtuesit serbë e bizantinë, dhe Papati nuk do të kishte asnjë fitim dhe pothuajse asnjë shans tjetër për të vendosur influencën e tij në Ballkan, gjë që do të ishte një humbje e madhe për politikën e universalizimit të Kishës Katolike Romake.
1)Disa nga studiuesit që janë marrë me Mbretërinë e Arbërisë janë: Émile Léonard, Les Angevins de Naples, Paris, 1954; G. del Giudice, La famiglia di re Manfredi, Napoli 1880; Francesco Carabellese, Carlo d'Angio nei rapporti politici e commerciali con Venezia e l'Oriente, Bari, 1911; Gennaro Maria Monti, Nuovi Studi Angioini, Trani, 1937; po ai, La dominazione napoletana in Albania - Carlo I, d'Angio, primo re degli Albanesi në "Rivista d'Albania" I, 1940; po ai, Ricerche sul Dominio Angioino in Albania, në "Studi Albanesi", vol. V-VI, Roma, 1935-1936; Alain Ducellier, La façade maritime de l'Albanie au moyen âge, Tessaloniki, 1981, f. 230-323; J. Boucart, L'Albanie et les Albanais, Paris, 1921; Pëllumb Xhufi, Shqiptarët përballë Anzhuinëve (1267-1285). "Studime Historike", XLI/1 (1987), f. 199-222. Andreas Kiesewetter, "I principi di Taranto e la Grecia (1294-1373/83", separat nga "Archivio Storico Pugliese", viti LIV, fasc. I-IV, janar-dhjetor 2001.
2) Sipas Donald Nicol si dhe G. M. Montit, ishin "ipeshkvët, kontët, baronët, ushtarët dhe qytetarët" shqiptarë ata që e zgjodhën dhe e pranuan Karlin I Anzhu si mbretin e tyre. Si rrjedhim, Karli u premtoi se do t'i mbronte ata nga armiqtë e tyre dhe do të respektonte privilegjet e vjetra që u ishin dhënë nga perandorët Bizantinë në të kaluarën. Shih: Donald Nicol, The Despotate of Epiros 1267-1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages, Londër, New York, New Rochelle, Melbourne, Sydney: Cambridge University Press, 1984, f. 15; G. M. Monti, Mezzogiorno d'Italia nel medioevo: Studi Storici, Bari: Laterza, 1930, f. 80. Për më shumë në lidhje me Karlin I Anzhu e dinastinë e tij, në përgjithësi si një ndër studimet më të fundit e më të plotat ia vlen të konsultohet: Andreas Kiesewetter, Die Anfänge der Regierung König Karls II. Von Anjou (1278-1295): das Königreich Neapel, die Grafschaft Provence und der Mittelmeerraum zu Ausgang des 13. Jahrhunderts, Husum: Matthiesen, 1999. (Historische Studien, vëll. 451).
3)Në kancelarinë anzhuine, termi Regnum Albaniae (Mbretëri e Arbërisë) shfaqet të paktën që prej vitit 1267, ose më saktë, që prej Traktatit të Viterbos, më 27 maj 1267, traktat ky i nënshkruar midis Papës Klementi IV dhe Karlit I Anzhu, dhe që përligjte fushatën ballkanike të Karlit I. Shih: Ludwig Thallóczy - Konstantin Jireček - Milan von Šufflay, Acta et Diplomata res Albaniae Mediae Aetatis Illustrantia. Vëll. I, Vienë: Holzhausen, 1913, [ribotuar nga: DPA - Tiranë dhe Ekskluzive - Prishtinë, 2002], (AA) I, nr. 253; P. Xhufi, Shqiptarët... f. 205.
4)P. Xhufi, Shqiptarët… f. 204
5)A. Ducellier, La Façade, p. 262.
6)Ibid.
7)Dokumenti ruhet në Archivio Segreto Vaticano [ASV], Registri Avignonezi [Reg. Avin.] 2, fol. 183 dhe Registi Vaticani [Reg. Vat.] 63, fol. 363v. Ky dokument përmendet gjithashtu edhe në: AA. I, nr. 633, si dhe si regestë edhe në: G. Mollat, Jean XXII (1316-1334). Lettres communes, un fascicule d'introduction et 16 tomes en 31 fascicules (fascicules 19, 21/2, 23 épuisés) Paris, 1921-1947, nr. 5251 (reg). Është redaktuar nga Guérard, Documents pont. Sur la Gascogne I, nr. 14: "Venerabili fratri Archiepiscopo Auxitanensis salutem. Cum venerabilis fratris nostri Guillelmo de Montegrano episcopo Cunaviensis de Archiepiscopatu Duraseno in Regno Albaniae ex certis causis sic nobis presentia oportuna tibi fraternitati tue per apostolica scripti mandamus quatenus ipsium apostolicam per te vel alium seu alios ex parte nostra perempertoris citare provenires ut infra viginti dierum spatium post citationem huiusmodi se coram nobis personaliter representer. Diem vero citationis et formam et quoquod inde duxeris faciendum nobis per tuas literum seriem continentes studeatis fidelitem intimare. Datum Avinionen."
8)Kjo letër ishte regjistruar në ASV, Reg. Avin. 8 fol. 70 ep. 96 dhe Reg. Vat. 67, fol. 26, ep. 96. Është redaktuar nga Aloysius L. Tăutu, Acta Joannis XXII (1317-1334) e registris vaticanis aliisque fontibus. Fontes Pontificia Commissio ad redigendum Codicem Juris Canonici Orientalis. (Typis Pontificiae Universitatis Gregorianae: 1952), f. 5, nr. 4, por përpara kësaj është përmendur në formë regeste nga G. Mollat, Jean XXII... nr. 5629.
9)Ibid.
10)Filipi, princi i Tarentit (1294-1331) ishte biri i katërt i Karlit II, mbretit të Sicilisë. Ishte martuar me Tamara Dukë Comnenën, vajzën e Nikeforit, dhespotit the Romanias (Bizantit), dhe mori titullin princ i Akaiës në vitin 1304. Për shkak të një martese të dytë me Katerinën, vajzën e Karl de Valois, u bë trashëgimtar potencial i fronit perandorak të Konstantinopojës në vitin 1312, dhe pas kësaj filloi pretendimet për titullin e perandorit. Për më tepër në lidhje me Filipin, princin e Tarenti dhe sundimtarin e Mbretërisë së Arbërisë shih: A. Kiesewetter, Filippo I d'Angiò, imperatore nominale di Costantinopoli. Dizionario Biographico degli Italiani 47 (1997) 717-723; O. Casanova, Il principato di Taranto e gli Angioini (Filippo I - 1280-1332), Taranto, 1908.
11)Letra e Filipit nuk ekziston më, por këtë informacion e marrim vesh nga përgjigjja që Papa Gjoni XXII i jep atij në letrën e regjistruar në ASV, Reg. Vat. 109, fol. 162v, ep. 671. Kjo letër përmendet edhe në AA. I, nr. 648, si dhe nga: Augustin Theiner, Vetera monumenta historica Hungariam sacram illustrantia maximam partem nondum edita ex tabularis Vaticanis de prompta. collecte ac serie chronologica disposita ab Augustino. Roma, Paris, Vindobonae, 1860, vëll. I, f. 830, n. 1263.
12)Ibid.
13)Mladeni II ishte Ban i Kroacisë dhe i Bosnjës deri në vitin 1322. Pas këtij viti ai u dëbua nga mbreti i Hungarisë, për shkak të ambicjeve të tij që preknin interesat e fronit hungarez.
14)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140r, ep. 571. Është dhënë edhe në AA. I, nr. 648, nga A. L. Tăutu, Acta Joanni... nr. 22a; A. Theiner, Mon. Hung. Vëll. I, f. 831 nr. 1264; D. Farlati, Illyricum... f. 64B, dhe një fragment edhe nga Caesaris Baroni, Odorico Raynaldi et Jacopo Laderchii. Annales Ecclesiastici. Vol. XVIII, Paris, Freiburg, 1887, vol. XV, f. 178; për vitet: 1318 & 35.
15)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140-140v, ep. 572, (shënuar si letër sekrete). Përshkruhet pjesërisht nga O. Raynaldi, Ann. Eccl. 1318 & 35, f. 178; përmendet nga D. Farlati, Illyricum... f. 63; dhe jepet edhe nga A. Theiner Mon. Hung. I, f. 831, nr. 1264; si dhe në AA. I, nr. 649:
16)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140v, ep. 573.
17)Ibid.
18)Grup autorësh, Histori e Shqipërisë, Tiranë: Toena, 2002, vëll. I, f. 273.
19)Në bulat e përmendura më sipër kemi këto adresime: Dilectis filiis nobilibus viris Mentulo Musatio comiti Clissaniae Andreae Musatio regni Albaniae marescallo et Theodoro Musatio prothosevastori...; Dilectis filijs nobilib[us] viris Guil[e]lmo Bleniste prothosevastoni. Guil[e]lmo Aranite protholegaturo Caloiobani Bleniste comiti Paulo Materango ceterisq[ue] baronibus Regni Albanie...; Dilecto filio nobili viro Bladislao Conome Dioclee et maritime Albanie comiti...; Në lidhje me kuptimin e një adresimi të tillë shih më tej ... Thomas Frenz, Papsturkunden des Mittelalters und der Neuzeit, (Stuttgart, 2000), f. 44-46.
20)Th. Frenz, Papsturkunden... f. 44-46.
21)ASV, Reg. Vat. 109, fol. 140v, ep. 573.
22)Claudine Delacroix-Besnier, Les Ordres mendiants et l'expansion de l'Église latine dans les Balkans. Në: Alle frontiere della Cristianità/ I frati Mendicanti e l'evangelizzazione tra ‘200 e ‘300. Atti del XXVIII Convegno internazionale, Assisi, 12-14 ottobre 2000. Centro Italiano di studi sull'alto Medievo. Spoleto, 2001, f, 245; AA. I, nr. 650, komenti i bërë nga Shuflaj.
23)Elena lavdërohet për oratorinë, për mirësinë, bujarinë, përshpirtshmërinë, dhe mënyrën e paqortueshme të jetesës. Në zonën e Dioklesë, sipas Barletit, ajo rinovoi Drishtin dhe qytete të tjera që kishin qenë shkatërruar nga pushtuesit mongolë. Themeloi kisha dhe manastire katolike në Kotorr, Tivar, Ulqin e Shkodër, dhe në brendësi të vendit themeloi manastirin serb të Gradacit në Ibër. Për nga prejardhja mbretëresha Helenë ishte franceze, dhe me sa shihet nga letrat e Karlit I dhe II Anzhu, ishte kushërirë e tyre Konstantin Jireček, Geschichte der Serben, (Gotha: Friedrich Andreas Perthes A. - G. 1911). Ribotuar në Amsterdam: Verlag Adolf M. Hakkert, 1967, f. 318-319, 328.
24)K. Jireček, Geschichte... f. 328.
25)Nëse Ladislaus ishte apo nuk ishte sllav, kjo në fakt nuk mund dhe nuk duhet të përcaktohet vetëm nga emri i tij. Po të niseshim nga kjo logjikë, vetëm nga emri, si kriter për origjinën, atëherë edhe mbretërit hungarezë, me emrin Ladislaus [Vladisllavi] do na dilnin sllavë.
26)Është për t'u çuditur edhe përshkrimi që Anonimi i Gorkës i bën indirekt marrëdhënieve midis "mbretit" dhe Mbretërisë së Arbërisë në vitin 1308, sepse e cilëson Mbretërinë e Arbërisë si mbretëri pa mbret. Në faqen 26 shkruhet: "partem huius regni cum ciuitate duracena tenet nunc princeps tarentinus filius regis sycilie" dhe në faqen 27 shkruhet: "Dictum Albanie regnum nunc regem nullum habet, sed terra diuiditur per principes terre, qui ipsam regunt et ipsi nulli subsunt." Shih Anonymi Descriptio Europae Orientalis "Imperium Constantinopolitanum, Albaniae, Serbia, Bulgaria, Ruthenia, Ungaria, Polonia, Bohemia" anno MCCCVIII exarata, të edituar nga Dr. Olgierd Górka, (Cracoviae: Academia litterarum Gebethner et Socii, 1916).
27)ASV, Reg. Vat. 109 (Litt. Secr.) fol. 162v ep. 671; AA. I, no. 648; A. Theiner, Mon. Hung. vëll. I, f. 830,
nr. 1263; A. L. Tăutu, Acta Johannis XXII, p. 43, nr. 22.
28)Sovranët e Napolit e kërkonin gjithmonë titullin e mbretërisë dhe këtë titull e kishte edhe Filipi i Tarantit. Në fillim, që nga viti 1304, kur Karli II Anzhu ia dorëzon mbretërinë Filipit të Tarantit, Filipi i Tarantit, e quante veten "despotus," e më vonë që nga viti 1306 e në vijim, e quante veten "Regni Albaniae dominus" (G. M. Monti, Ricerche... f. 6). Megjithatë Filipi nuk e quajti kurrë veten mbret i Arbërit, ndoshta për shkak të vëllait të tij, mbretit Robert të Napolit. Për këtë argument shih A. Kiesewetter. I principi... f. 69.
29)Karl Hopf. Ed. Storia e genealogia della casa Musachia scritta da Giovani Musachio despoto d'Epiro a suoi figli nel 1510. Në: "Chroniques Greco-Romannes inedites ou peu connues". Berlin, 1873, pp. 270-366.
30)Është për t'u tërhequr vëmendja tek mospërmendja e Topiasve në këtë listë të fisnikëve shqiptarë. Mesa duket, Topiasit nuk konsideroheshin si katolikë nga Papati në këtë periudhë.
31)F. Carabellese, Carlo d'Angiò... f. 45. Shih edhe G. M. Monti, "Ricerche… f. 1-22; po ai, Mezzogiorno... f. 80-81.
32)Durrësi ishte menduar si baza kryesore e Karlit I Anzhu edhe për fushatat e tij kundër Konstantinopojës. Për më tepër për politikën e tij orientale shih: George Yver, Le Commerce et les Marchands dans l'Italie mèridionale au XIIIe et au XIVe siècle. (Bibliothèque des Ècole Françaises d'Athènes et de Rome, no. 88), Paris: Librairie des Ècole Françaises d'Athènes et de Rome, 1903, f. 9-23; G. M. Monti, Da Carlo I a Roberto di Angiò: Ricerche e documenti. Trani: Vecchi e C., 1936; L. Boehm, De Karlingis imperator Karolus, princeps et monarcha totius Europae. Zur Orientalpolitik Karls I. Von Anjou, in "Historisches Jahrbuch der Görres-Gesellschaft", LXXXVIII (1968), f. 1-35; P. Herde, Karl I. von Anjou. Berlin, Stuttgart, Köln, Mainz: Verlag W. Kohlhammer, 1979; si dhe S. Borsari, La politica Bizantina di Carlo I d'Angiò dal 1266 al 1271, Archivio Storico per le province napoletane 74, (1955), f. 319.
33)F. Carabellese, Carlo d'Angio… f. 57-58.
34)AA. I, nr. 279, 333, 354; P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213; G. M. Monti, Mezzogiorno… f. 82; G. Yver, Le Commerce... f. 12.
35)P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213.
36) "Privilegji" i Karlit I, për Pal Gropën më datë 18 maj 1273 shënon një moment qëndror në marrëdhëniet shqiptaro-anzhuine. Sipas këtij privilegji, Pal Gropës i duhet të kënaqet me ca fshatra në veri të Ohrit, fshatra këto që nuk përfshihen as në interesat imediate të anzhuinëve, dhe as të serbëve, gjë që tregoi se anzhuinët nuk kishin ndërmend të mbanin anën e shqiptarëve, as kur interesat e këtyre të fundit prekeshin nga serbët. P. Xhufi, Shqiptarët…f. 212. Kur flet për marrëdhëniet e Stefan Dragutinit, mbretit të Serbëve në vitet 1276-1282, Jireček thotë që ai u qëndroi besnik lidhjeve të të atit me Karlin e I Anzhuin, dhe se lojrat e Michaelit me unionin e kishave nuk çudisnin asnjë njeri më, ngaqë Papa Martin IV, u kishte hapur rrugë traktativave me perandorin grek. K. Jireček, Geschichte..., f. 320.
37)AA. I, nr. 396; P. Xhufi, Shqiptarët… f. 213.
38)Shih G. M. Monti, Ricerche... f. 565-568; po ai, La Dominiazione… f. 50-58. P. Xhufi, Shqiptarët… f. 199-222. A. Ducellier, La Façade… f. 230.
39)Më 30 mars të vitit 1282, një turmë njerëzish ishte mbledhur në sheshin e kishës së vjetër të Santo Spirito, në juglindje të mureve të qytetit të Palermos. Njerëzit kishin ardhur nga çdo anë për të dëgjuar shërbesën e Vesprit. Papritur, një bashkëshort i zemëruar theri një ushtar francez që po i ngacmonte gruan. Kjo dha shkas që të gjithë francezët në shesh të shfaroseshin brenda pak minutash, gjë që mbeti në histori me emrin "Vespri Sicilian". Masakra nuk mbaroi me kaq, por në ditët e ardhshme u shtri në të gjithë ishullin. Edhe flota anzhuine u shkatërrua në portin e Mesinës, dhe jo vetëm kaq, por sipas shumë historianëve, kjo ngjarje shënoi fillimin e dekadencës së Anzhuinëve. Shih Kenneth M. Setton, "The Sicilian Vespers and a Century of Angevin Decline (1282-1383)", në: The Papacy and the Levant (1204-1571), vëll. I, Philadelphia: The American Philosophical Society, 1976, f. 140-162.
40)Shih A. Kiesewetter, I principi… f. 61; A. Ducellier, La Façade… f. 230 e vijim. Për rëniën e Vlorës dhe Durrësit nën pushtimin Bizantin në vitin 1284-1286 le të shikohet letra e Marino Sanudos e datës 10 prill 1330, botuar nga: F. Kunstmann, Studien über Marino Sanudo den Aelteren mit einem Anhange seiner ungedruckten Briefe, në: Abhandlungen der historischen Classe der kgl. Bayerischen Akademie der Wissenschaften, vëll. VII, (1855), f. 697-819; për këtë shiko: f. 755-789, nr. 2.
41)Shih G. M. Monti, Ricerche... f. 6; pa ai, Mezzogiorno... f. 80.
42)A. Ducellier, La Façade... f. 329.
43)A. Kiesewetter, "I principi... f. 69.
44)Projekt i 28 prillit të vitit 1311, shih: H. Finke, Acta Aragonensia. Quellen zur deutschen, französischen, spanischen, zur Kirchen- und Kulturgeschichte aus der diplomatischen Korrespondez Jaymes II. (1291-1327), Berlin-Lipsia 1908, vëll. II, f. 704-705, nr. 443. Shih gjithashtu: D. Abulafia, The Aragonese Kingdom (sic!) of Albania. An Angevin Project of 1311-1316, në: "Mediterranean Historical Review" X, (Intercultural Contacts in the Medieval Mediterranean. Studies in Honour of D. Jacoby). Londër, 1955, f. 1-13. Arsyeja kryesore në fakt ishte që anzhuinët të merrnin me çdo kusht ishullin e Sicilisë, që ishte në duart e Frederikut të Aragonës. Shih Norman Housley, The Italian Crusades: The Papal-Angevin Alliance and the Crusades against Christian Lay Pawers, 1254-1343, Oxford: Clarendon Press, 1986, f. 96-97. Shih gjithashtu G. M. Monti "L'Albania e la Guerra di Sicilia: trattative diplomatiche," Nuovi studi angioini.
45)G. M. Monti, Ricerche... f. 14-24.
46)Marrëdhëniet e Papatit me Anzhuinët ishin të mira në shekullin XIII. Shih kapitullin, "Die Beziehungen zu den Päpsten und zum Kardinalskollegium" të A. Kiesewetter në: Die Anfänge... f. 298-337. Interesi i Papatit ndaj territoreve që Anzhuinët kishin pushtuar, ra paksa kur filluan marrëdhëniet intensive të Tij me lindjen e largët, marrëdhënie këto të dëshiruara e të ushqyera nga Il-Khan Arghun i Persisë për të luftuar së bashku selxhukët turq në Azinë e Vogël dhe mamlukët në Egjipt. Për këtë argument shih kapitullin "The Sicilian Vespers and a Century of Angevin Decline (1282-1383)" të studiuestit Keneth M. Setton, në librin e tij The Papacy and the Levant (1204-1571). vëll. I, Philadelphia: The American Philosophical Society, 1976, f. 143-146. Megjithatë, me pushtimin katalan të Dukatës së Athinës në vitin 1311, studiuesi Setton është i mendimit se interesat anzhuine në More u rikonsideruan nga Papa Klementi V në Avinjon, nga Filipi, mbreti i Francës dhe nga Roberti, mbreti i Napolit.
47)Intervistë e bërë nga autorja e këtij shkrimi me Janos Bak. Janar 2004, CEU, Budapest.
48)Lufta midis perandorisë dhe komunave, midis Guelfëve dhe Gibelinëve, midis instinktit latin e konceptimit gjerman. Shih Caggese, Roberto d'Angiò e i suoi tempi, f. 197.
49)Papa Benedikti XII, pasardhës i Gjonit XXII, e konsideron Robertin si një ndër princërit katolikë më të devotshëm të Papatit, por jo më si krahun shekullor të kishës në Itali, siç kishte qenë konsideruar para pontifikatit të Papës Gjoni XXII, gjë që është një humbje shumë e madhe në prestigjin ndërkombëtar të Anzhuinëve. Shih G. M. Monti, Studi di Storia Angioina. Roberto di Angiò e la Crisi del Regno di Sicilia. Estratto dalla Rivista Storica. Fasc. III, 1931. Pinerolo: Unitipografica Pinerolese, 1931, f. 19-21.
50)G. M. Monti, Studi di Storia... f. 22-23: "... D'altra parte, il Regno [di Sicilia] non aveva potuto, come queli altri Stati estendere la propria potenza perchè stretto fra il mare e lo Stato della Chiesa, il cui confine non poteva violare per ragioni religiose e politiche di aderenza al Papato: esso poteva, e tentò, espandersi solo in domini lontani e non organici, popo agevolmente difendibili, senza contiguità territoriale, sì che doveva accadere che all'urto dei nemici sempre più potenti, se il Regno restò intatto per la sua posizione geografica e per la sua omogeneità e grandezza, quei lontani domini dovessero perdersi volta a volta o esser lasciati a sè stessi, perchè non valeva la pena di profondere oro e milizie per difenderli."
51)Karli I kishte shkëmbim ambasadorësh me sovranët serbë dhe bullgarë, si dhe me mbretërinë e Sagarach (sic!). Shih. F. Carabellese, Carlo d'Angio... f. 48. Karli II dhe Roberti kishin raporte më të ngushta me Uroshin, mbretin e Serbisë, i cili i bën dhuratë ikonën e tij të famshme bazilikës së Shën Nikollës së Barit. Bani i Sklavonisë dhe perandori i Bullgarisë marrin madje pensione nga Anzhuinët si dhe martohen me princesha të gjakut mbretëror. Për këtë shih G. M. Monti, Mezzogiorno... f. 93, si dhe G. Yver, Le Commerce... f. 13-17.
52)Shih AA. I, n. 300, f. 86-87.
53)P. Xhufi, Shqiptarët…f. 212.
54)K. Jireček, Geschichte..., vëll. I, f. 359.
55)Për një trajtim më të gjërë të kësaj çështjeje shih: Norman Housley, The Italian Crusades: The Papal-Angevin Alliance and the Crusades against Christian Lay Pawers, 1254-1343. Oxford: Clarendon Press, 1986. Po ai: The Avignon Papacy and the Crusades, 1305-1378, Oxford: Clarendon Press, 1986; Kenneth M. Setton, A history of the Crusades. Wisconsin, 1985, vëllimin III.
56)K. Jireček, Geschichte..., vëll. I, f. 359. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323 Uroshi II, tentoi që të vendoste lidhje miqësie familjare me Anzhuinët e Napolit, duke kërkuar për grua vajzën e Filipit të Tarentit. Me këtë rast klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane. Në këtë mënyrë ai donte të mbrohej nga hungarezët dhe nga aleancat e ndryshme që po krijoshin kundër serbëve. Papa Gjon XXII i besoi dhe dërgoi me misionin që të kryente bashkimin e kishave ipeshkvin e Brindizit, Bertrandi.
57)Për këtë shkruajnë: Mauro Orbini, Il Regno de gli Slavi hoggi corrottamente deti Schiavoni. Pesaro, 1601, f. 255; Vicentije. Makušev, "Istrorièeskia Razyskania o Slavjanah v Albani v Srednie Veka", Varšava, 1871, f. 13, 62; K. Jireček, Geschichte... vëll. I, f. 353.
58)F. Dvornik, Gli Slavi... f. 163.
59)Që Filipi i Tarantit kishte pasur dhe do të vazhdonte të kishte marrëdhënie të mira me mbretërit serbë del qartë edhe nga planet që mbretërit serbë guxojnë të bëjne duke u mbështetur në marrëdhëniet pozitive me të. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323 Uroshi II, tentoi madje që t'i thellonte marrëdhëniet me anzhuinët e Napolit, duke i kaluar ato në lidhje miqësie familjare. Për këtë kërkoi për grua vajzën e Filipit të Tarentit, dhe kaq shumë u besua në këtë lidhje sa klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane, lojra këto që serbët i luanin tashmë prej kohësh me kishën katolike.. K. Jireček, Geschichte... vëll. I, f. 359.
60)Persekutimet e katolikëve na bëhen të ditura edhe nga përshkrimet e udhëtarëve, siç është rasti i Anonymi Descriptio Europae Orientalis së vitit 1308, f. 30: "Ceteri autem eiusdem regni et rex sunt scismatici perfidi et ideo nimium persequuntur dictos katholicos, et permaxime ecclesias latinorum destruunt, disipant, et inuadunt prelatus et captiuant et plura inexquisita mala faciunt."
