Qyteti pa Reklama (kreu XVII)

Duke rregulluar kravatën përpara pasqyrës, Gjoni thoshte me mend se, së paku, sonte do ta shihte Dianën në mbrëmjen e gjimnazit të Vitit të Ri. Ç'dreq vajze! Përse i largohej vallë? Ajo aq lehtë iu dorëzua, kurse tani... Mos vallë nuk ishte "kënaqur" prej tij? Ai e kalonte rrëshqitazi këtë mendim në tru, dhe e dëbonte i turbulluar. Kush i merr vesh punët e femrave. Luiza Angoni i kishte thënë që s'ishte i keq. Por Luiza ishte mall vendi.
Pa orën. Kishte edhe një orë gjer në fillimin e mbrëmjes. U ul përsëri në tryezën e punës, ku kishte hapur gjithfarë leksionesh. Gjer tani kishte hartuar tre rreshta tekst fals. Kjo i kishte kushtuar një javë punë pothuaj të pandërprerë. Kishte bërë me dhjetëra variante lidhje frazash. Çdo fjalë e kishte kontrolluar sipas rrënjës, prejardhjes dhe ndryshimeve historike. Listat e diftongjeve indoevropiane dhe latine, me gjithë ndryshimet e tyre, i shtiheshin në gjumë. Asnjë nga studentët e Universitetit nuk do të kishte punuar kurrë me kaq ndërgjegje. Ishte hera e parë sonte që do të dëfrente pak në mbrëmje.
Mbrëmja e Vitit të Ri qe e mërzitshme. Sipas zakonit, doli plaku dhe i riu, këmbyen këshillat, pastaj dikush lexoi orën gazmore. Pastaj filloi vallëzimi. Ca gagarelë, me në krye Qimo Papën, që s'linte mbrëmje pa vajtur, sepse merrte pjesë në një orkestër, kërcenin sipas stilit të ri, po kërcenin kaq keq, sa Gjonit i vinte neveri. Sidomos ai urrente Qimo Papën, i cilin sonte i kishte vënë synë Stelës.
Qimua e shikonte me një vështrim të çiltër, sikur i përmendte çdo minutë "e di, or mik vëllai ç'ke pësuar, kot ma mban atë kravatë të lidhur bukur e ata sy m'i përdredh aq rreptë, unë t'i di sekretet, hi, hi".
Por më e keqja ishte se vallëzonte dendur me Stelën. Ajo kishte ardhur bashkë me të motrën. Dukej kaq e bukur, kaq krenare dhe njëkohësisht aq e trishtuar. Me të dy motrat rrinte Luan Konomi, veshur bukur. Ai seç tregonte. Ata njiheshin me Dianën.
Rreth e rrotull zhurmë e pandërprerë. Tinguj, fytyra të qeshura dhe të mërzitura. Lame Qorri, që e hiqte veten si Childe Harold i N. rrinte në një kënd me fytyrë të vrerosur, prapa një reje tym dyhani, që e nxirrte shtëllunga-shtëllunga si mendimet e tij mjegullore.
Ai përfytyronte një kuvertë vapori. Në breg një shami që lëkundet. Ai largohet. Ai mërgohet s'e di as vetë ku. Dhe ai ka në krahë një pelerinë si të Sevos. Lame Qorri tund dorën. Lame Qorri pastaj shikon orën, atij po i shkon ora e duelit. Ai e shtrin përdhe kundërshtarin dhe mbështillet me pelerinë nga era. Sa mjegull ka përsëri. Tani ai mendon korridoret e errëta të një haremi. Ai ecën me shpatë në dorë atje ku e priste "ajo". Lame Qorri s'kishte puthur kurrë grua në jetën e tij. Ai e thithte tymin dhe i vinte për të vjellë. Ai e shihte çdo gjë me përbuzje përreth. Në tavolinën e nderit, drejtori i gjimnazit me nja dy të ftuar bënin bisedë mbi fluturimet kozmike, se si, për çudi, në kohën tonë mund të hash mëngjes në Moskë e drekën në Tiranë, se si më tepër vonon nga Ura e Lanës në aeroport të Tiranës se nga Tirana në Pekin etj., etj.
Gjoni gjeti rast të merrte në vallëzim Dianën. Ajo i qëndroi me shumë hundë. Ajo vazhdimisht vallëzonte me Luan Konomin
-Çudi me juve, - tha ai, - nuk e kuptoj qëndrimin tuaj, unë s'ju kam bërë asgjë të keqe, apo ndoshta ju kam ofenduar pa dashur? Përgjigjuni së paku.
-Ç'doni prej meje? - tha vajza.
-Të di përse jam fajtor, në qoftë se jam.
Ajo heshti një hop.
-Ju nuk jeni për asgjë fajtor, fajtore jam unë. S'dua të përsëritet një gabim, një çast dobësie. Dhe ju lutem, mos më thirrni më për të vallëzuar. Qartë?
Gjoni ngeli si i hutuar. Muzika pushoi. Ata u çlidhën. Ai nuk kishte vënë re se si Stela ndiqte me sy çdo lëvizje të tyre. Tani të dy motrat seç pëshpëritnin.
"Dreqi ta marrë, asgjë s'kuptoj", tha me vete dhe u shti në turmë të kërkonte Eugjenin dhe Mentorin. Ata pinin konjak në bufe.