Shpesh ti sdi cben

S’është e thjeshtë të dish të bësh.
Shpesh ti s’di se ç’bën e dashur!
Ç’doje që ishe ngritur si në ethe,
ç’doje që vije ashtu tek unë?
Kishe këputur ca lule në kopësht,
kishe ndërruar tualet e krehje flokësh,
kishe marrë me vete dy sy të shndritshëm plot mall.
Në jakën e xhaketës në vend të një luleje,
kishe vënë një sqep skifteri xanxar.
Ah, s’ishe as grua, as vajzë e vogël atë çast,
ishe një hutim plot ditë e gaz.
Ishe një shpirt i mbushur me frikë,
një zemër drithëruese me natë e me dritë.
Eja pra, të thashë, mbështetma kokën tani,
mbushmi supet me ujëvarën e flokëve,
dhe puthmë nëse erdhe për të më puthur,
dhe çelma shpirtin, nëse erdhe për të ma çelur.