Tregim nga Teodor Keko - pa emer

- Mua nuk më besohet që jam në shtrat me ty!
- As mua! - tha Martini.
Ai kishte ndezur cigaren dhe po kundronte format e
lakuara të trupit të tjetrës. I bënin përshtypje
gjinjtë. Qenë të plotë e të fryer mbi një kraharor
elegant si prej balerine. Ishte njohur me Megin dy
ditë më pare në rrugë . Ajo e kishte thirrur gjithë
emocion nga pas, ai qe kthyer duke e kundruar plot
kërshëri bukurinë e panjohur, paten pirë një kafe
bashkë dhe tani gjendeshin gollomesh në shtrat.
- Ëndërr e kam pasur të të takoja, pale më të bëja
dashuri me ty!
Martini artikuloi pa asnjë redaktim atë që po
mendonte:
- I paske ëndrrat idiote!
Tjetra qeshi mbytur dhe i ra lehtë me grushtin e saj
të brishtë në sup:
- Duhet të kesh më shumë respekt për veten tënde! Ti,
hyn në racën e të talentuarve! - e këshilloi, duke iu
rrasur si mace në trup.
Martini nuk denjoi t'i përgjigjej. Ky muhabet i dukej
koti, jo ke talent, jo s'ke talent! Ç'rëndësi ka, kur
po mbushet viti pa shkruar as edhe një rresht, mendoi
ai. Ke një diamant, por të mungon floriri. E bën dot
unazë? Jo! Hidhe në plehra!
E ktheu Megin përmbys dhe filloi t'i kundrojë shpinën
e lëmuar e të plotë prej vajze, që përmblidhej nga një
pëllëmbë e vetme në mes e që rihapej me një kërcim
rrethor te vithet. Ai i fërkoi lehtë lëkurën, si të
deshte t'i fshinte pluhurin, pastaj u zgjat drejt
xhaketës të flakur te këmbët e shtratit dhe, si mori
stilolapsin, ashtu përhumbur papritur nisi të shkruajë
me një kaligrafi të rregullt në shpinën e vajzës:
Një sy,/Një klithëm,/ Një ikje,/ Një dimër./Dita/
Kot./Kujtesa/ Plot
Tre pikat e vendosura me kujdes, a thua aty qëndronte
thelbi i krijimit, e rrënqethën Megin. Kur ai hodhi
mbi tryezë stilolapsin, ajo u ngrit ngadalë, a thua
druhej mos i binte ndonjë gjë nga trupi. Qëndroi para
pasqyrës dhe u përpoq të lexonte ç'shkruajti martini.
Mirëpo nuk mundi. Atëherë ia lexoi ai ngadalë. Pastaj
u ngrit të korigjonte një varg dhe, meqë nuk gjeti
vend në shpinë, doli me një shigjetë në mollaqe. Megi
e la të mbaronte, duke qëndruar si statujë në këmbë.
Kur ai mbaroi, ajo ishte e përlotur.
- Tani duhet të iki! - tha. - Nuk besoj se të mbetet
hatri!
Ajo studionte në Peruxhia të Italisë për manaxhim arti
dhe një Zot e dinte nëse do të kthehej më në shqipëri
apo jo. Do nisej mbasdite me traget.
- Kur të kthehesh, më bëj një telefon, - i tha Martini
formalisht, duke e përcjellë te dera.
- Edhe ti, po erdhe në Itali, më kërko, - ia ktheu ajo
e lumtur nga paraditja magjike e përkujdesja e yllit
të saj dhe kështu u ndanë, me kujtime të mira për
njëri - tjetrin e me ca shenja respective kafshimesh
në trupat e tyre.
Për Martinin rifilloi rutina e pare, klub - shtëpi,
birrë - verë, ajo rutinë që ishte si një gomë magjike
gjithçkafshirëse.
Megi i shkruante hera - herës Martinit ndonjë letër,
ku vështirë se merrje vesh gjë në gjithë atë rrëmujë
fjalish, përveçse "jam mirë" ke shkruajtur ndonjë
libër?" Martini përtonte t'i përgjigjej. Ai letrat i
shkruante, mirëpo e kishte bezdi të kalonte andej nga
posta. Kush blinte pulla, zarfa e dreqi me të birin?
Dhe e linte fare atë punë, duke u kufizuar me dërgimin
e ca të falave spontane, apo ndonjë pusulle, me anë të
të njohurve të tij, ai u nis në Bari, ku zhvillohej
një konferencë e shkrimtarëve të vendeve që lagte deti
Adriatik. Bëri gati një cope letër që në Tiranë dhe,
me të arritur në aeroportin e barit, ia dha
shoqëruesit Italian, duke iu lutur t'ia postonte
Megit. Atje ai i dërgoi tjetrës adresën e hotelit, ku
do të flinte, dhe në fund kishte shkruajtur shkurt:
"Në këtë hotel do qëndroj një javë. Po deshe, më bëj
ndonjë telefon. Martini"
Megi e mori të nesërmen. Sa nuk po çmendej, që nuk
vinte dot në Bari. Nuk e braktiste dot shkollën.
- Hajde, ti, nja dy ditë në Peruxhia, - iu lut ajo, -
pastaj, të shtunën, zbresim të dy në Bari.
- Po munda të shkëputem, do vij! - i tha martini.
- Hajde! - iu lut ajo.- Biletën e trenit ta paguaj
unë. Hajde, shiko edhe Peruxhian, është qytet vërtet i
bukur.
- Do bëj çmos, - e qetësoi Martini më shumë për të
larë gojën, mirëpo të nesërmen ai u mërzit me ato
dokkrat e conferences dhe pa e menduar gjatë bleu një
biletë treni për në Peruxhia. Kur i tha Megit në
tyelefon se ndodhej në qytetin e saj të mrekullueshëm
plot vjetërsira, ndryshk dhe myshk, ajo uluriti si e
marrë nga gëzimi. Ai qe shtruar e po darkonte për
shtatë pale qejfe në një restorant të mire, i mirë
ndoshta sepse ndodhej mu në qendër të qytetit, se veç
ca ullinjve verdhoshë gjë tjetër të veçantë nuk
kishte, dhe Megi iu lut mos lëvizte prej andej.
- Qameti, për njëzetë minuta jam atje! - tha ajo.
Dhe nuk u vonua vërtet.
Martinin e habitën lotët e tjetrës. Ata nuk kishin
asnjë lidhje, qoftë edhe të largët me njëri - tjetrin,
përveçse një të shkuare formale, thjesht për hobi, nga
ana e saj, dhe për ndërrim gjelle e mosprishje qejfi,
nga ana e tij. Kurse Megi tani i qe varur në qafë dhe
vetëm qante si idiote!
- Po qave, u ktheva në Bari! - kërcënoi Martini, që
kurrë nuk i kishte duruar lotët e femrave. I dukeshin
si ujë çezme, aq lehtësisht ia merrnin të qarit!
- Mirë, mirë, nuk qaj më! - i tha ajo, duke iu ulur
përballë pa ia ndarë sytë.
Megi e kishte dashuruar Martinin gati dy vjet më pare,
kur lexoi romanin e tij të njohur "Një mëngjes i
errët" dhe nga ajo ditë ajo nuk pranoi të verë
shkrimtar tjetër para Martinit. Edhe pyetja e pare, që
i drejtoi idhullit të saj, ishte nëse kishte
shkruajtur ndonjë gjë?
- Shterpësi! - ia ktheu Martini. Dhe shtoi duke
kundruar një peizazh të shpëlarë në mur: E kush e ka
mendjen tani në Shqipëri te letërsia? Atje tundin
këmbët për pak politikë.
- Injorantët! - shfryu Megi.
Pastaj iu lut tjetrit të ngrihet.
Apartamenti i Megit iu duk i ngrohtë, por ai u befasua
nga një fotografi e stër - madhe e varur në dhomën e
Megit, sipër kokës së shtratit të saj. Ai nisi të
qeshë metë madhe. Dikush e kishte fotografuar Megin
lakuriq nga mbrapa dhe fjalët e poezisë të shkruajtur
dikur prej tij në trupin e lakuriqtë lexoheshin fare
qartë. Më shumë ai u shkri me atë korigjimin, i cili
dilte me shigjetë te mollaqja e djathtë e Megit.
- Ti je idiote! - i tha ai, megjithëse tani
fotografija i dukej tamam një vepër arti.
- Unë e di se si e kam bërë atë udhëtim me target, që
mos më prisheshin fjalët,
Sa të dilja në fotografi, se në Tiranë nuk e bëja
dot. Edhe ajo më duhej! Vesha
një fustan pa asgjë poshtë, vetëm me mbathje të vogla
e rexhipeta isha, dhe nuk u ula asnjë cast gjatë
gjithë udhëtimit!
Fotografija ishte vërtet e bukur, gjithë dritë e nga
muri shpalosej një trup i mrekullueshëm vajzëror.
Martini u ngacmua nga lëkura vetëtitëse dhe e tërhoqi
Megin pranë. Filluan të puthen mire e mire, gjithmonë
e me më tepër passion, deri sa ngelën të dy lakuriq.
Megit i ndjehej lumturija, një lumturi e thellë, që ia
mbylli sytë dhe ia shpërtheu rënkimet nga kraharori.
Kështu kaloi një natë, plot fjalë të ëmbla, gjithë
qeshje të gëzuara, deri sa i pushtoi pa kuptuar gjumi
në krahët e njëri - tjetrit.
Martini u zgjua vonë. Në apartament mbretëronte
heshtja dhe sytë e tij, si ia nisën bredhjes nëpër
sendet e dhomës, më në fund ndaluan në tryezë. Atje
qenë vendosur me kujdes ushqime, cigare dhe një letër
për të. Në letër Megi i lutej mos mërzitej. Ajo do të
kthehej në orën një e gjysmë nga fakulteti dhe do
shkonin të hanin drekë në një vend të mire. "Po nuk
pate me ç'të merresh, shkruaj ndonjë gjë për mua!"
mbyllej ajo letër, pa harruar një puthje idiote në
fund, ku kishin ngelur gjurmët e buzëve të plota të
saj lyer me një të kuq si në rozë.
Ora ishte njëmbëdhjetë dhe në dush Martini filloi të
vrasë mendjen si t'i shtynte këto dy orë e gjysmë ,
por, pasi hëngri diçka, ajo qetësi e ëndërruar për çdo
shkrimtar, sikur ia mbushi mendjen të ulej një here e
të shkarraviste diçka. Kur u kthye Megi, ai sapo
kishte përfunduar një tregim të çuditshëm: atje bëhej
fjalë për një njeri, i cili i ka respektuar
tradicionalisht vizat e bardha dhe semaforët në rrugë,
por pikërisht atje një here i ndodh një aksident, jo
për faj të tij, natyrisht, që e le të gozhduar në një
karrocë paralitikësh përjetësisht. Nga ajo ditë ai
vendos të vrasë veten dhe tani nuk i respekton më
semaforët e vijat e bardha, por aksidenti nuk ndodh,
sepse të gjithë frenojnë, duke e share, te rrotat e
karrocës së tij.
Megi e lexoi dy here e heshtur tregimin dhe ngeli një
cast e menduar.
- I fortë! - tha pastaj.
- Kam nja dy vjet pa shkruar prozë, - i shpjegoi
Martini, më shumë për të
Justifikuar gabimet teknike që mund të kishte tregimi,
por Megi tundi kokën mohueshëm:
- Për mua, është tregim fantastik! Ti je tregimtar i
lindur!
- Ta kam falur! - i tha shpërfillshëm Martini.
Dhe e harroi tregimin. Ata ia mbathën për në restorant
dhe ia nisën nga e para orgjive të tyre pa prishur
qejf. Deri në fund të atij udhëtimi, Martini shkruajti
edhe dy tregime të tjera për Megin.
- Bëj ç'të duash me ato, - i tha tjetrës, teksa
përqafoheshin në stacionin e trenit të Barit, dhe
vërtet që tani nuk i interesonte shumë letërsija.
Merrej me gazetari dhe fitimet nuk qenë të vogla. Nga
letërsija vetëm pak bukë me djathë haje në Shqipëri,
me djathë të bardhë nga ai i liri!
- Faleminderit! - dënesi Megi. - Më ke bërë një
dhuratë të mrekullueshme! Mbase ta shpërblej
ndonjë herë.
U ndanë. Megi ia nisi sërisht letrave të saj
përmalluese e çapraze. Tani Martini i kthente hera -
herës ndonjë përgjigje plot satire e humor, që tjetrën
e bënin sakaq të lumtur, por këto raste nuk qenë të
shpeshta.
Një ditë Martinin e thirrën në Ambasadën italiane. E
priti me respekt një fytyrë - kuq nga konsumizmi i
verës dhe i komunikoi se Martinin e kishin ftuar në
Milano, pasi ai qe shpallur fitues i një çmimi të
rëndësishëm vjetor përprozën e shkurtër.
Martini u habit. Ai nuk dinte të ishte përkthyer
ndonjë tregim i tiji në italisht, por u kthjellua, kur
iu kujtua Megi.
- Shpenzimet janë të pales italiane. Keni edhe
një shpërblim të forte për të marrë, - i shpjegoi
italiani.
Martinit nuk i ndahej nga mendja Megi.
- Më duhet edhe një përkthyese, - tha ai më në fund,
megjithëse fliste një italishte të pastër. Dhe afroi
emrin e Megit.
Tjetri pranoi me kënaqësi.
- Nuk paguaj unë! - shtoi.
Pastaj, duke nxjerrë nga një sirtar romanin e
Martinit, iu lut t'i linte një autograph.
Jashtë kishte filluar të binte shiu. Martini nuk
pranoi ta shoqëronin me makinë. Hyri në një bar pranë
godinës së Radio - Televizionit dhe porosity vodka. Ca
sy kuriozë e vëzhgonin, ca sy si të Megit, por ai u bë
i pandjeshëm. Nuk ia kishte qejfi të fillonte
ngatërresat nga e para me ca femra, të cilat të
shihnin të habitura në gojë, a thua goja jote ishte
një ****ë pule, nga ku dilte veza e kuqe. Mendonte
tani se si ishte ndërtuar ky dreq fati njerëzor, duke
kujtuar atë vargun e hershëm të ninullës klasike, ku
nëna tund fëmijën, duke i kënduar: "kush të do
e kush të ka!"
Nuk i pihej, por porosity edhe një vodka tjetër.
Vërtet, po filozofonte me atë mendjen e tij të
çuditshme: kush na ka e kush na do!